De koeienstal

Een verhaal bouwt op. Naar die onvermijdelijke clou, je weet dat hij eraan komt, maar de opbouw kan hem maken of breken. Op weg er naartoe pakken de woorden je vast en nemen je mee tot die traan uit je ooghoek valt. Via die onverwachte wending, die het verhaal compleet maakt. Soms wordt je meegevoerd naar de stilte, opluchting na de storm.

Een storm, daar zaten we niet langer op te wachten. De achterste, oude koeienstal, had een asbest dak en doorleefde constructie. Hout en metaal waren jarenlang aangetast door ammoniak en andere krachten van haar bewoners. Er resteerden slechts nog wat duiven en meer dan twintig wespennesten. Er zouden geen koeien meer in komen te staan. De premie om het milieurisico te verzekeren werd te hoog. Het risico werd sowieso te groot.

Jaren geleden besloot ons pa om een nieuwe stal te bouwen. Niet zoals dat vandaag de dag zou gebeuren. Offertes, bouwbedrijven, nieuwe materialen… Het metaal was ongetwijfeld op maat gemaakt, maar de rest hebben ze her en der bij elkaar gescharreld. Toen de lange putroosters op waren, gingen ze door met kleinere. Na anderhalve lange zijde waren de stenen op en werd na een deur vervolgd met hout. Het hout verweerde, werd gesloopt door de stieren en gelapt met golfplaten. Die op haar beurt het weer en de tijd te verduren kregen.

Een aanbouw volgde, die nooit op tekening is verschenen. Een stukje veldschuur, aan de noordzijde open. Gebouwd met restjes hout, oude deuren en poorten. Met resterende asbestplaten voor op het dak en als wand. Kalverhok erin. Kalfjes bijvoeren in het kalverhok. Daarna thuis voor een rat en een kat. En nog veel meer verhalen speelden zich af in de stal.

Over één van onze honden die de baas van alle koeien was, paraderend door de grup. Stieren die zo groot groeiden dat ze maar net door het deurtje weer naar buiten konden. Of over de laatste twee koeien, waarvan er één telkens wilde knuffelen. Over stront scheppen. De dwarsbalk en het strotouw om de grote deuren dicht te houden. Over een hangslot kapot slijpen toen de sleutel verloren was. Bergen met oud ijzer, 1200 kilo, waarvan de helft verroeste spijkers. Het oude, maar o zo scherpe mes dat altijd op dezelfde plek hing. Het dak repareren tegen beter weten in.

Toen we over een nieuwe schuur begonnen, vond ons pa dat hij op dezelfde plek moest komen. De rest van de wereld zou dat nooit doen: een nieuwe schuur juist altijd uit het zicht van het huis zetten. Maar hij wilde zo graag naar diezelfde plek blijven lopen. Onverdroten kregen de plannen vorm. Eerst zou de koeienstal gesloopt worden, daarna de nieuwe schuur gebouwd en tot slot zou de laatste belemmering van het uitzicht, het oude varkenshok/werkhok/houthok, gesloopt worden. Vergunningen voor sloop en bouw waren rond. En toen overleed ons pa.

Het is maar goed dat hij zijn stal niet meer gesloopt heeft zien worden. Asbest verwijderen duurde het bedrijf drie volle dagen, mede dankzij de verscheidenheid aan bouten en het niet altijd even logische monteren. Een neef heeft vervolgens met zijn kraan de constructie bovengronds en ondergronds verwijderd en afgevoerd. We hebben daarna zelf deuren en andere delen verwijderd, waarbij tientallen omgeslagen spijkers het werk deden van wat drie schroeven hadden kunnen doen. En strotouw. Veel strotouw met knopen. Hout gesloopt en gesorteerd: rot hout apart, het goede hout naar het houthok voor de komende winter.

Soms breek je iets af en blijven de verhalen over. Weken later resteert er alleen zand, waarin de eerste sprietjes gras zich laten zien. Resteren de foto’s en de verhalen. Ruimte voor nieuwe verhalen.

Aanbevolen artikelen

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *