De laatste koeien

De laatste koeien hebben onze boerderij verlaten. Dit heeft meer impact dan verwacht.

Het was in het verleden een komen en vooral gaan van koeien. Ons pa was boer en zijn inkomen kwam van het laten kalven en verkopen van koeien. Een klein bedrijfje, waarbij de afstand tot de koeien klein was. Soms zelfs erg klein, als je een kalf met de fles moest voeden. Als dat kalf opgroeide, bleef er een speciale band. Dat was de koe die het dichtst bij mensen bleven staan, die altijd het goede voorbeeld gaf als er bijvoorbeeld van wei gewisseld moest worden.

Het was voor burgers moeilijk te beseffen dat wij koeien hielden voor de handel. Dat al die leuke beesten uiteindelijk op een bord belanden. Dat we ziel en zaligheid in hun welzijn staken, maar dat het doel uiteindelijk was ervan rond te komen, brood èn vlees op plank. De zorg om hun gezondheid, het ’s nachts opstaan wanneer ze drachtig waren, de spanning bij een bevalling, de machteloosheid bij een sterfgeval.

Ik zal de weken na een mislukte keizersnede nooit vergeten. Pa kon niet meer, dus ik assisteerde de veearts. Een prachtkalf kwam op de wereld, maar zijn darmen kwamen vrijwel meteen door de navelstreng naar buiten. De koe provisorisch gehecht en aandacht voor het stervende kalf. Met hulp van een vriendin, die alleen even kwam kijken, de darmen teruggeduwd, antibiotica erin en hopen tegen beter weten in. Enkele minuten later stierf het kalf. Van ons pa hoefde het daarna niet meer.

Maar ik zal zoveel andere dingen missen. Pasgeboren kalfjes in de wei onder toeziend oog van de moeders, het zoeken naar kalfje die verstoppertje speelden. Koeien verscharen en losgebroken koeien terug de wei in krijgen. De koppen die nieuwsgierig naar binnen keken, het scheren voor de winter, het tijdstip in de avond waarop kalfjes de kolder in de kop kregen en niet te vergeten… de weidedans als ze weer naar buiten mochten.

In de afgelopen jaren was de veestapel gereduceerd tot drie hobbymatig gehouden koeien. Daarvan eerder dit jaar één verkocht, waarna twee overbleven. En die twee koeien waren misschien wel de meest bijzondere die we ooit hebben gehad. Als ex-melkkoeien stonden ze dichtbij mensen. Ik stel ze aan je voor.

Mevrouw De Rooij, de jongste van de twee, kon wat bokkig overkomen. Een krabbel over haar kop werd afgeschud. Maar tegelijkertijd erg nieuwsgierig naar aandacht. Naar voorbijkomende paarden, honden en alles wat nieuw was. In de late middag, vroege avond, kreeg ze kolder in de kop. Huppelend als een kalf de hele wei door. Om aandacht smekend bij Mevrouw Kroelen.

Mevrouw Kroelen is een verhaal apart. Zelden een koe gehad die zo dichtbij mensen stond. Ze vond het heerlijk om gekrabbeld te worden. Als je ergens in de wei bezig was, kon het zomaar voorkomen dat ze met haar grote kop om aandacht kwam vragen. Bij jeuk op haar kop probeerde ze tegen je aan te schuren, niet beseffend dat ze je daarmee omver duwde. Een lief beest met wijze, maar grote kop.

En dan is het ineens heel anders als ze worden opgehaald. In eerste instantie zouden ze naar de veehandelaar gaan, daar nog even op stal te gaan. Bij ophalen bleek dat dat niet het geval was. Dat ze rechtstreeks naar het slachthuis gingen. En dat is dan toch anders.

Niet alleen omdat we een band met deze twee koeien hadden. Maar gecombineerd met het besef dat dit echt de laatste twee koeien op onze boerderij waren. Kan me nauwelijks voorstellen hoe dit voor ons pa voelt. Lege wei. Geen reden om “achteren” te gaan. Lege stal. Te weten dat het niet meer kon, dat het echt niet meer ging.

In week volgend op het besluit, kende ons pa een enorm verval. Hij valt wel vaker de laatste tijd, maar deze keer finaal naar achteren op de stoep. Sindsdien accepteert hij met tegenzin een stok als hij naar buiten gaat. Zo tegen half acht stiefelt hij naar buiten. Naar de moestuin, naar de stal en daarna over het land uitkijken. Hij vindt de wei nog leger dan wij.

Aanbevolen artikelen

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *