29 december, maandag

Zonnig en warm

Vandaag een lange rit voor de boeg, van Hokitika naar Wanaka, zo’n 5 uur rijden. Vannacht hadden we nog een smsje van Jose ontvangen dat hij graag wilde rijden als we later zouden gaan ipv 8.00. Helaas voor Jose dus, we zijn net na 8.00 uur vertrokken, zodat we onderweg ook nog eens een keer kunnen stoppen.

Tot een uurtje of half 10 zijn we doorgereden en toen kreeg ik wel honger, dus uitkijken naar een plaats om te ontbijten. Maar hier in NZ is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Volgens mij hebben we er een half uur over gedaan om iets te vinden waar we konden eten. De meeste dorpjes hier bestaan uit soms 1 huis en dan heb je het gehad. Maar uiteindelijk in Whataroa schoten we raak bij een winkeltje/postkantoor/”restaurantje” waar we bacon & eggs met toast op hadden. Goed ontbijtje.

Aan de andere kant van de straat stond een pandje met Maori art & gallery. Dus wij kijken. Blijkt dat die tent dit jaar of vorig jaar een of andere prijs van beste Maori-gallery te hebben gekregen. Die man, zelf Maori, had er hele mooie spullen staan, (deels) zelf gemaakt, waaronder ook een Maori krijgersset gemaakt uit 3500 jaar oud walvisbot, maar ook een aantal foto’s en foto’s van foto’s. Hij had ook spullen te koop staan, maar de hangers van jade had zijn compagnon gemaakt, hij bewerkte zelf alleen hout en bot. Anton had daar iets moois voor z’n moeder gekocht.

Na het eten en de galerij zijn we weer gaan rijden. Ik had het eerste stuk gereden en ben daarna ook maar weer achter het stuur gekropen. Rijden is leuk. We zijn dwars door de dorpjes Franz Jozef en Fox Glacier gereden, waar je ook de gletsjers kan beklimmen. Die hoefde we zlef niet te beklimmen, alleen maar koud en ijs denken we, maar het was er best druk. We hebben wel nog een paar mooie foto’s gemaakt van de gletsjer. Doorgereden en ondertussen heel veel bochtjes gehad en af en toe langzaam gereden, maar toen we weer dicht bij de kust kwamen hebben we bij Knights Point gewisseld van bestuurder. Daar hebben we ook gestopt en een paar foto’s gemaakt. Niet zo heel shocking eigenlijk, aangezien vanaf dat punt schijnbaar het meest wordt gefotografeerd. Helaas geen walvissen gezien, want je hebt er echt een heel mooi uitzicht over de zee.

Vanaf Haast zijn we landinwaarts gereden, waar we weer een aantal mooie watervallen zijn tegen gekomen en waar we voor zijn gestopt omdat ze een paar minuutjes van de weg af waren. Altijd leuk om te zien. Onderweg waren we trouwens heel erg flauw bezig. Zo van “Welk soapkarakter zijn we nu al heel vaak overgestoken? bRidge!”. O nee, Antons moeder kan geen Engels dus die snapt dat niet… “Welk soapkarakter kan heel goed kaarten? bRidge!”. Maar we hebben ook een half uur zitten tobben hoe de broer van Jeff Alberts uit GTST heet. We konden er niet op komen en wilden zelfs al mensen gaan bellen… Zo ging dat nog een tijdje door.

Vanaf de laatste watervallen stond op de kaart niks meer bezienswaardig te zien tot aan Wanaka, dus zijn we lekker doorgereden tot we op de camping waren. Daar aangekomen, rond 15.00 uur geloof ik, hebben we hij het inchecken gelijk gevraagd waar we lekker konden eten. De vrouw bij de receptie (vrouw van eigenaar) heeft voor ons toen gelijk gereserveerd en bood zelfs aan ons weg te brengen (dat wegbrengen was ook wel leuk; die vrouw was minder valide en schakelde met rechts, maar das alsof je in NL met links schakelt, heel raar dus). Totdat we weer bij e receptie moesten zijn hebben we eerst even in de spa en sauna gezeten die de camping had. Klinkt heel luxe, maar het waren niet meer dan 2 jacuzzi’s en een sauna tussen de mannen- en vrouwendouches in. Wel lekker hoor.

Wat ook lekker was, was het eten. Echt een goede tent, Relishes, en ik las in de Lonely Planet dat de locals het een favoriet vonden. We hadden eerst brood met dips (wat zalmplakken, zongedroogde tomaten, salami en olijven), als hoofdgerecht had Anton Denver Leg met chocoladesaus (lekker!) en ik had pasta met spinazie, champignons en noten (ook lekker!) en als dessert hadden we een kaasplankje en een peren tarte tartin. Goed en lekker gegeten en vol. Het was echt een hele favoriete stek, het was helemaal vol gereserveerd. Er waren veel mensen die zo wilden komen eten zonder reservering, en in het begin konden ze ze soms nog wel kwijt, maar tegen 19.00 uur moesten ze echt mensen gaan afwijzen. Er kwam ook nog een gezin uit Nederland of België (ze hadden echt een zuids accent) die ook wilden eten. Dat kon wel, maar de tafel waar ze aan gezet werden moest om 20.00 uur weer beschikbaar zijn omdat deze was gereserveerd (en het was net 19.00 uur geweest), dus werd ze gezegd dat ze alleen maar een hoofdgerecht konden eten. Ze gaan zitten en bestellen toch een voorgerecht en een hoofdgerecht. Komt de eigenaresse/hoogste in dienst om te zeggen dat ze dat niet halen en dat ze echt alleen een hoofdgerecht kunnen hebben. Moeder helemaal verbaasd “is de tafel echt om 20.00 uur bezet?”. Echt sommige mensen kunnen niet luisteren! Uiteindelijk zijn ze verontwaardigd opgestapt, zonder iets te hebben gegeten (maar natuurlijk wel al van het water te hebben gedronken dat op tafel stond).

’s Avonds hebben we in ongeveer 45 minuutjes naar huis gelopen en hebben we in de camper nog wat te drinken gepakt en hebben we nog wat gelezen. Op de wandeling naar huis belde Marcel op, en wat bleek? Die zaten op dat moment ook in Wanaka, hebben ook net buiten het hotel gegeten aan het andere uiteinde van de terrasjes (wij zaten rechts, zij helemaal links) en ze zaten in een hotel een paar 100 meter van ons vanaf!