Ik waarschuw even. Verwacht niets eetbaars of drinkbaars. Dit wordt een gortdroog stukje tekst.
We schrijven 18 juli 1960. Zomer in Tokyo. Het is warm in de Sankei Hall. Erg warm. Harry Belafonte staat al bijna een uur op het podium. Nette pantalon, overhemd met lange mouwen. Hij zet een paar passen naar achteren, draait richting de bassist en zet vol overgave in… Deeeeeoooooh!
Of Day-O. Dat kan ook. Het nummer heet Banana Boat. Van origine een Jamaicaans volksliedje. In 1972 nog door André van Duin vernederlandst in zijn Bananenlied (Waarom zijn de bananen krom?). Geestig, maar die mag nog niet in de schaduw staan van Belafonte’s versie.
Een nummer dat onverwacht de kop opstak toen er jaren terug een aantal slimmeriken achter laptops druk doende waren in te kleine ruimtes met een te groot project. Een toen nog collega, inmiddels vriend kwam terug uit deze bedompte ruimte en neuriede dit deuntje.
Nog meer jaren verder. Zomaar ineens. Zonder aanwijsbare reden. Op een willekeurig moment van de dag guste het eruit. Klotsende oksels. Niagara Falls. Heel fijn. Maar niet heus. Gênant. Telkens als het niet uitkwam. En ongetwijfeld daardoor nog meer vochtvorming. Die het gevecht met de deodorant bleef overwinnen.
Op zoek naar een oorzaak, zonder resultaat. Geen warme(re) omgeving. Geen (in)spanning… dezelfde kantoorbaan. Geen ander wasmiddel. Geen andere deodorant. Bij de dokter advies ingewonnen, wat testjes gedaan. Geen gekke dingen in bloeddruk of wat dan ook.
Op zoek naar een oplossing dan, met resultaat. Mijn allerliefste kwam met een zelf te maken zalfje, met maar liefst drie ingrediënten. (Heb jij enig idee wat er in een gewone deodorant zit? Ik niet.)
Wat staat er klaar? Baking soda (kan ook gevonden worden onder de namen baksoda, dit is géén bakpoeder!, of zuiveringszout), maiszetmeel (Maizena) en kokosolie (kokosolie). Een schaaltje, een lepel en eventueel een vork. Twee eetlepels baking soda en evenveel maiszetmeel mengen in het schaaltje. Daar geleidelijk twee eetlepels kokosolie bij mengen. Ik doe het met de bolle kant van een lepel, mijn allerliefste vindt het makkelijker met een vork. We zijn het erover eens dat het gebruik van een mes totaal geen nut heeft.
Na wat gekneed wordt dit ineens een geheel, een zalfje. Vervolgens nemen we een afsluitbaar potje en verhuizen het zalfje daarnaartoe. Iedere ochtend neemt men een vingertopje van deze smurrie en smeert dat onder iedere oksel.
De volgende aantekeningen… Anderen voegen er wat druppels etherische oliën aan toe, maar dat laten wij achterwege. Vooralsnog geen vreemde vlekken op mijn t-shirts. Tot slot, deodorant uit een spuitbus kan irriterend werken, dat is met dit zalfje niet uit te sluiten. Ieder lijf is anders.
Maar ik blijf erbij. Dit is mijn manier om mijn oksels droog te houden. Deo volente.
