We hebben begin januari de serie Chernobyl gekeken. Indrukwekkend. Zo ook deze foto van het nog altijd verlaten Pripyat. En alles staat stil. Ik heb in de afgelopen maand opvallend veel stil-gezeten met een boek op schoot.
Deze week geen thema. Of dan toch. Een terugblik op januari. Leestechnisch. Ik heb me namelijk door de maand heen gelezen. Met boeken die toevallig mijn pad kruisten. Waarvan een aantal voltreffers. Dry January, maar geen droge kost. Allemaal met een verhaal. Een verhaal hoe ze in mijn handen, op mijn schoot en onder mijn ogen terecht zijn gekomen.
Beging januari las ik De Boekbinder uit. Een soort van sprookje dat we in 2020 niet konden laten liggen in een Zutphense boekwinkel. We maken kennis met een hoofdpersoon die gedwongen als boekbinder in de leer gaat. In een andere verleden tijd worden herinneringen uit iemands geest gehaald en in een boek gebonden. Dit verlicht de betreffende geest, maakt de geest letterlijk leger. Een boek met verrassende wendingen. Een deel waarbij ik een dreiging vermoedde, een donkere wolk hing over de bladzijden. Die weer overging in iets anders. Ik heb me heerlijk laten meeslepen. Het eerste boek van Bridget Collins dat voor volwassenen bedoeld is. Een zucht van verlichting toen onze lokale boekhandel me telefonisch meldde dat haar De wraak van Montverre inmiddels beschikbaar was. De samenvatting van dat boek ademt eenzelfde sfeertje.
Een hele tijd terug vroeg een vriend of ik nog een boek had liggen. Duh! Wat een vraag aan een verhalenverzamelaar. Heb je ook iets van Paul Coelho? Jazeker! Een Portugese kennis van hem had hem De Alchemist aangeraden. En jawel, ondergetekende kon het hem uitlenen. Tot het boek nogmaals in mijn handen kwam, toen mocht hij het uitgeleende exemplaar houden. Dit boek vond het klaarblijkelijk nodig om verschillende keren op mijn deur te kloppen. Reden om het open te slaan en te gaan lezen. Nog een sprookje, met meer filosofische inslag. Maar niets wetenschappelijks, het leest heerlijk weg. Een Spaanse jongen verlaat het pad dat voor hem lag en slaat onvermoede wegen in. Ze leiden hem ver weg en brengen hem dichterbij zichzelf. Aanrader!
Twee boeken door Frank van Pamelen die volgden, waren simpelweg vermakelijk. De schrijver “ken” ik nog van zijn geestige columns vroeger, ergens aan de prille start van zijn carrière. Was nieuwsgierig naar zijn verhalen. Fact fiction, ofwel op waarheid voortbordurende fictie van oer-Hollandse bodem. Alhoewel ze in de categorie Dan Brown vallen, is die vergelijking oneerlijk. Zowel De wraak van Vondel als de Vliegende Hollander lezen gewoon lekker weg. En nee, dit zijn niet de beste literaire thrillers die ik ooit gelezen heb. En ja, het is best vergezocht, maar dat is vaak het geval in dit genre. Desalwelteplus heb ik me best vermaakt.
Vervolgens blijkt een middelbare school klasgenoot het schrijverspad bewandeld te hebben. Alle begin is moeilijk, zeker om als debuterend schrijver je boek verkocht en gelezen te krijgen. Ik ben normaal geen lezer van science fiction, maar vond het gegeven interessant genoeg en de schrijver had dus een hoge gunfactor. 2Manity door Bert van Beers beschrijft hoe een wetenschapper gaat werken in een lab waar een tweede mensheid is geschapen. Er gaat daarbij echter iets goed mis. Hierbij komt ook zijn persoonlijke leven in gevaar. Ik heb Bert beloofd om mijn eerlijke mening aan hem te geven, dus dat doe ik ook. Ergens later dit jaar als het mag en verantwoord is spreken we af.
En als toetje De ochtendgave van A.F.Th van der Heijden. Ergens in januari krijgt een vriend van mij dit boek kado, maar blijkt het al te hebben. Als hij het aanbiedt aan willekeurige geïnteresseerden, ben ik er als de kippen bij. Niet dat ik het boek kende, maar het sprak me in meerdere opzichten aan. Afgelopen jaar hebben we twee dagen door Nijmegen gewandeld. Laat dat nou net de plaats zijn waarin dit boek speelt. In een historisch Nijmegen, koren op mijn molen. Het heeft maar liefst drie dagen geduurd, en toen was het uit. Wat een meeslepend verhaal. Simpelweg één van de fijnste boeken die ik ooit gelezen heb. Bovendien: een boek dat je na de laatste bladzijde zomaar opnieuw kan gaan lezen. Het eindigt waar het begint.
Nu gestart met Het meisje in de trein door Paula Hawkins. Zat zomaar in een stapeltje dat ik van een vriendin in de hand gedrukt kreeg. Evenals Willem Frederik Hermans – Nooit meer slapen en Midas Dekkers – De vergankelijkheid… maar die mogen nog even wachten. Nog maanden genoeg.
