Laat je fantasie de vrij loop

Het is een kleine stap van sprookjes naar fantasy. Mijn vriendin, die van de kookboeken een aantal weken geleden, is een fervent bezoeker van de wereld van tovenaars, elfen, dwergen en draken. Ik ben geen doorgewinterde lezer van dit genre, onderstaande lijst bevat naast boeken, ook strips en luisterverhalen. Toen ik haar vroeg nog een keer een stukje te schrijven… lag dit onderwerp voor de hand. Maar… zo zei ze, dan kies ik niet voor de open deuren. Ofwel, ze zou kiezen voor de mogelijk wat onbekendere fantasy. En hoewel ze onderstaande boeken in haar favorietenlijstje heeft staan, zou ze ze niet gaan noemen. Dan doe ik het wel.

Harry Potter is zo’n welhaast legendarische reeks, maar wil die toch noemen. Het eerste deel ooit kado gekregen, drie keer in begonnen, twee keer na een paar pagina’s weggelegd. En daarna deel na deel verslonden. Wachtend op een nieuw, alsmaar dikker deel. Jezelf onderdompelen in de wereld van tovenaars, Zweinstein en Zwerkbal. Een Engelse voetbalclub heeft overigens garen gesponnen bij het succes van J.K. Rowling en de verfilmingen van haar boeken. Bradford City kreeg hun supportersjaals niet aangesleept, toen in de films de sjaals van Griffoendor identiek bleken te zijn. Ik heb me in februari weer een beetje in de sfeer van deze boeken mogen wanen, De wraak van Monteverre speelt zich in een vergelijkbare setting af. Alhoewel ik Bridget Collins niet tot het fantasy genre wil scharen, zij schrijft meer uitgebouwde historie. Als je niet begrijpt wat ik bedoel, lees vooral haar boeken.

Een uitstapje naar het beeldverhaal dan. Met de (Engelstalige) serie Fables creëerde schrijver Bill Willingham met Mark Buckingham en andere gasttekenaars een uniek werk. Sprookjesfiguren en andere legendarische karakters wonen in de wereld van nu. Middenin New York, in een verborgen Fabletown, omdat ze uit hun zogenaamde Homelands verjaagd zijn. Terwijl ik juist dacht dat de sprookjeskarakter hun toevlucht tot een Kaatsheuvels park hadden gezocht. De reeks kent verschillende uitstapjes rond individuele karakters, maar is vooral interessant omdat het tekenwerk regelmatig door een andere tekenaar wordt gedaan. Verder is het een langlopende serie die er in is geslaagd op het juiste moment er een fatsoenlijk slot aan te breien. Jean-Pierre Pécau en Igor Kordey zijn daar met hun De Verborgen Geschiedenis minder in geslaagd, vind ik.

Een strip welke zich op het randje folklore en fantasy bevindt is Wisselkind door Pierre Dubois en Xavier Fourquemin. Een mensenkind dat door elfen, kabouter of dwergen gewisseld is voor een kind uit hun midden, werd in vroeger tijden een wisselkind genoemd. In dit geval een kind dat van de elfen magische krachten heeft gekregen en met dieren kan praten. Zoiets gebeurt maar eenmaal in de pak em beet 100 jaar. Scrubby is zo’n wisselkind dat in Victoriaans Londen terecht komt, ver van zijn geliefde bos. Mooi tekenwerk, goed verhaal in een interessante tijd. De sfeer doet denken aan het verhaal van De Baron in de Efteling.

Ik moet bekennen dat ik het volgende verhaal niet heb gelezen. En toch was ik In de ban van de Ring. Dat zit zo. Toen ik me jaren geleden voorgenomen had De 80 te gaan lopen, wilde ik goed beslagen ten ijs komen. Aangezien ik een zittend beroep had, betekende dat dus gaan wandelen. In mijn uppie, aangezien mijn allerliefste liever naar de sportschool ging. En toch was ik niet alleen… ik had het luisterverhaal, gelezen door Jan Meng in mijn oren. Zo liep ik in de vroege zondagochtend met J.R.R. Tolkien’s verhaal door ontwakend bos en dauwend vlakke land. Niet alleen een meeslepend verhaal, maar ook heerlijk voorgelezen. Met – in mijn versie – een moment waarop Jan Meng er even niet uitkomt met zijn woorden en de naam van de schrijver verzucht.

Het laatst genoemde boek is al verschillende keren door mijn allerliefste gelezen. Met recht mag dit haar favoriete boek genoemd worden. Volgende week meer over de vraag “Wat is het mooiste boek dat je ooit gelezen hebt?” en of die vraag wel te beantwoorden is.