Welk boek je vandaag ook pakt (of welk boek jou pakt)… veel leesplezier alvast! Over plezier gesproken… er zijn een aantal boeken waarbij mijn lachspieren goed getraind worden. Misschien is het juist in deze serieuze tijden het moment om een humoristisch boek ter hand te nemen. En zakdoekjes. Tegen de tranen. Van het lachen.
Persoonlijk ben ik groot fan van de zelfspot van Kees van Kooten. Wat een verrassing was het afgelopen jaar dat een toevallige passant iets moois vond in onze ruilbieb en daarvoor als tegenprestatie zijn oude bescheurkalenders uit de jaren 80 bracht. Mijn favoriete boek is toch wel Zeven sloten, waarin de schrijver je in een aantal verhalen en gedichtjes meeneemt in zijn wereld, in zijn tijd. Hoe hij keer op keer zijn eigen klunzigheid probeert te verbergen… al dan niet waargebeurd, maar zeker herkenbaar, menselijk en hilarisch. Zijn gedicht Under my skin getuigt van eeuwige liefde die alleen wordt begrensd door lafheid.
Het boek dat me deed bulderen van het lachen, keer op keer, tot tranen toe, is De 100 jarige die uit het raam kom en verdween. De 100 jarige in kwestie, Allan Karlsson, neemt je mee op een absurde reis in de wereld en in de geschiedenis. Waarschijnlijk hebben velen van jullie dit meesterwerkje al gelezen. Veel lezers zullen zich de scene met de olifant herinneren. En dan weten jullie wel welke scene ik bedoel. Raap mij maar op. Er zit nu alweer een glimlach op mijn gezicht. Ik heb de andere boeken van Jonas Jonasson nog niet aangedurfd. Ik ben bang dat ik ze ga vergelijken met De 100 jarige. En dat ze dan tegenvallen. Of kunnen jullie me ze toch aanraden?
Een tijdje terug was ik al lovend over Nick Hornby’s High Fidelity, ditmaal aandacht voor zijn Een jongen. Vrijgezel Will Freeman heeft niets met kinderen, maar wel met alleenstaande moeders. Of beter gezegd, dat vindt hij een mooie doelgroep voor zijn escapades. En wat er dan nog meer op zijn pad komt… Hornby’s humor is meer Brits, meer spottend dan absurd. Heerlijk gniffelen met een romantisch randje. Een quote uit dit verhaal zet je te denken: Er zijn ongeveer 79 ziljoen mensen in de wereld, en als je heel veel geluk hebt zitten er 15 tot 20 tussen die uiteindelijk van je houden.
Waar ze je altijd omarmen, figuurlijk dan… is nog een stuk westelijker: op het Ierse eiland. De humor van de Ieren bevalt me nog meer. Roddy Doyle’s The Commitments speelt zich af in Dublin. Een groep jongeren wil met hangen en wurgen een soulband beginnen. Heerlijke satire. Of je kiest voor het kluchterige Ierse platteland. Patrick Taylor verzint een dorpje en een huisartsenpraktijk. Al snel raakt je in de ban van Dr. Fingal Flahertie O’Reilly, zijn assistent en dorpsgenoten. Met als bonus de recepten van de huishoudster. Een heerlijke serie, waarvan er drie in het Nederlands vertaald zijn.
Nu zou ik tot slot de fijne boeken rond Hendrik Groen kunnen noemen, of juist P.F. Thomese’s groffere J. Kessels, maar dat doe ik lekker niet. Als afsluiter een klein grapje. Nu we toch de leukste proberen te zijn. Een mopje. Moet kunnen. Als onze nationale beroemdheid en gebarentolk Irma Sluis met pech op de vluchtstrook staat… gebruikt ze dan een gebarendriehoek?
