Nummer 21. De laatste uit een wekelijkse serie vanaf 28 oktober 2020. Onze ruilbieb ging naar binnen en in ruil kwamen de verhalentips via De Duinkoerier naar jullie. Iedere week bedacht ik wel een excuus en thema om verhalen onder jullie aandacht te brengen. En dan blijft er nog wel eens wat achter. Of lees je later iets moois in een categorie die al de revue gepasseerd is. Vandaar, deze week, de restjes. Omdat het soms best leuk is om te kijken wat er over is en daar iets moois mee te maken. Vorige week was ik belast met het zorgen voor het avondeten. Een greep in kruiden en koelkast leidde tot een heerlijke nasi, misschien wel mijn beste ooit. Met dank aan kapper Laurens natuurlijk, die me ooit toevertrouwde dat een goeie nasi begint met trasi.
Dit stukje begint met “De Laatste oversteek”. Guy Vanderhaeghe klinkt Vlaams, maar niets is minder waar. Zijn wortels liggen wellicht aan deze kant van de oceaan, zijn wieg stond in Canada. In het genoemde boek volgen we een aantal levens die elkaar vinden in de Noord-Amerikaanse wildernis. Een tijdsbeeld van halverwege de negentiende eeuw in een onbekend en verraderlijk landschap. Fabelachtig verhaal. Waarbij je misschien door de eerste hoofdstukken heen moet komen, om ze na afloop nog een keer te lezen. Samen met John Williams Butcher’s Crossing, mijn favoriete western. Over het rauwe Wilde Westen.
Het volgende boek start in Noord Amerika maar neemt je mee naar verschillende plekken op deze aardbol. Terry Hayes is van origine journalist en scenarist. Ik laat even achterwege van welke films, want dat zou ten onrechte een reden zijn om zijn debuutroman al dan niet te gaan lezen. Als “Ik ben Pelgim” deze dikke pil oppakt: maak een goed steunvlak, hou het boek dicht tegen je aan, rug recht, buig door de knieën en denk aan je voetenwerk. En meer ga ik er niet over loslaten. Misschien dit nog. Mijn vriendin zegt al jaren dat ik dit boek moet gaan lezen. En ik ben niet zo van het moeten. Doorademen, dat moet. Met als gevolg dat ik het boek pas jaren later ter hand heb genomen. Briljant. Met passages die in deze tijd heel anders lezen dan in de tijd waarin ze gepubliceerd zijn. Vandaar. Lezen. Zeker nu.
Nog een thriller. Jaren geleden las ik “Tot stof vergaan” van Tami Hoag. Niet voor niets soms in één adem genoemd met Thomas Harris “Silence of the Lambs”. Beklemmend en soms gruwelijke details op je netvlies als je wordt meegezogen in een klopjacht op een seriemoordenaar in Minneapolis. Alle ingrediënten zijn aanwezig om dit boek niet los te laten zodra je erin begonnen bent. En als je geen genoeg krijgt van de hoofdpersoon, dit boek is het eerste van een serie rond haar personage. In de afgelopen jaren dit boek vaak aangeraden, hoog tijd om het weer eens te herlezen.
Het vierluik “Het Kerkhof der Vergeten Boeken” heb ik nog niet helemaal gelezen. Ik zit op 75%, heb de eerste drie delen gelezen… “De schaduw van de wind”, “Het spel van de engel” en “De gevangene van de hemel”. De delen zijn overigens goed los te lezen. Onvergetelijke karakters keren terug en komen tot leven. Carlos Ruiz Zafón neemt je bij de strot. Een schaduw hangt boven de bladzijden vanaf het prille begin. Een onheil ligt op de loer in de straten van Barcelona. Ik heb doorgaans niet zoveel met bestsellers, maar deze serie is een absolute aanrader.
Tot slot een bestseller uit 1985 die ik pas recenter ter hand heb genomen… Patrick Süskind’s “Het parfum”. Maanden geleden al ene keer terloops genoemd, nu wat meer aandacht voor dit pareltje. De hoofdpersoon heeft geen eigen geur, hij is geurloos, maar heeft zelf een zeer sterke reukzin. Een bizar uitgangspunt, zeker als hij overduidelijk een donkere kant blijkt te hebben. Met humor en fantasievol vertelt in een historische context.
Het is nog niet zover, maar ik ruik de lente al. Het wordt langzamerhand weer tijd voor de boekenkistjes buiten. Voorlopig laat ik jullie met rust met verhalentips. Mogelijk volgt er nog een incidentele bijdrage als er een reden voor is. Teruglezen kan altijd online, zoek daar op verhalentips Duinkoerier. Een vooruitblik… volgende week begin ik met terugblikken. Op de tijd dat we nog jong(er) waren.
