Als je denkt dat je alle categorieën en redenen wel zo’n beetje hebt gehad om over boeken te schrijven, stel ik mezelf de vraag… “Wat is het mooiste boek dat je ooit gelezen hebt?”. Het is zo’n theemoment-vraag. Die theelabeltjes spaar ik overigens, met recht mijn kleinste verzameling. Ik blader in gedachten terug in de afgelopen maanden, maar moet het antwoord schuldig blijven. Het antwoord hangt af per moment, per genre, waar ik het lees. Ben wel benieuwd of boekminnende vrienden ook zo’n moeite met deze vraag hebben. Dus val ik ze lastig in de app-groepjes. Hier zijn de resultaten.
These are the results of the Buren jury…
De vraag was nog niet afgekoeld of ze reageerde enthousiast: “Heel lastig!! Maar als eerste komt in me op… Le Petit Prince! Omdat het in zo’n mooie taal geschreven is en een kinderboek lijkt maar tegelijkertijd grote levenslessen geeft. Als kind lees je het heel anders dan als volwassene. En de illustraties zijn fantastisch.” Kan haar alleen maar gelijk geven. Antoine de Saint-Exupéry neemt je mee in woord en tekening. Brengt me in gedachten terug naar de middelbare school waar ik het zelf voor Frans heb gelezen en een toneeluitvoering in het theater heb gezien. Aan het begin van dit jaar dacht ik nog aan dit sprookje terug toen ik Paul Coelho’s De Alchemist las.
Hij kwam niet veel later met de reactie: “Ik heb hem nog steeds niet uit, maar De wereld van Sofie ontketent met elke pagina een speurtocht van antwoorden vol oneindige vragen. Een heerlijke reis door de geschiedenis van de filosofie door de ogen van een ondernemende tiener.” Jostein Gaarder weet in dit boek een spannend verhaal te combineren met de geschiedenis van de westerse filosofie. Ikzelf ben er ook al een keer in begonnen, maar niet op het juiste moment. Heb het dichtgedaan en weggelegd voor een ander moment. In de tussentijd rad ik het veel mensen aan die in filosofie geïnteresseerd zijn. Geestig dat het nu weer voorbij komt.
De volgende jury appte niet veel later uit Dongen…
Zij noemt vol overgave Roald Dahl met De fantastische meneer Vos. Als ik haar zelf aan het woord laat: “Heerlijk tijdloos genieten van dit korte korte lachwekkende en vlotte kinderboek met een onverwacht plot! In deze bijzondere tijd een bijzonder boek om eens te lezen om creatief in mogelijkheden te denken!”. Hierbij schoten bij mij de beelden van de verfilming op mijn netvlies… het gaat ook over mensen die iets willen ten koste van anderen. Eerdaags eens kijken of ik dit verhaal ergens heb liggen. Zeker nu… als we creatief zijn is er – binnen de huidige beperkingen, rekening houdend met anderen – meer mogelijk dan we denken.
Hij is net zoals ik een enorm liefhebber van De ontdekking van de hemel, maar eveneens fan van fantasy. Zijn eerste ingeving was De Naam van de Wind door Patrick Rothfuss. Hem kennende heeft hij dit verhaal waarschijnlijk in het Engels geluisterd. Zijn motivatie is kort en bondig: “Van zigeuner wees naar raadgever van koningen met de luit onder zijn arm. Fantastisch boek!”. De schrijver was mij onbekend, maar wordt mede dankzij dit debuut in één adem met de grote fantasy schrijvers genoemd. Klinkt als een boek dat niet mag ontbreken!
Den Haag calling…
Na enig aandringen kwam zij met “De onsterfelijken… of Engelse versie The Immortalists van Chloe Benjamin. Mooi boek maar ik denk niet jullie genre.” Waarop ik haar kon melden dat deze ook al een tijdje op mijn verlanglijstje staat. Broers en zussen krijg op jonge leeftijd van een helderziende hun sterfdatum te horen en kiezen ieder een weg om hieraan te ontvluchten. Fascinerend idee… want wat zou jij doen? Over de kracht van familie en verhalen. Hoezo, niet mijn genre?
Hij daarentegen komt met een boek dat geen belletje doet rinkelen: “The seven deaths of Evelyn Hardcastle door Stuart Turton. Een soort Groundhog Day meets Agatha Christie.” Wat moet ik me daarbij voorstellen? The Times weet me te vertellen dat het onmogelijk is om dit verhaal samen te vatten. Waarom zou ik dan een poging wagen? Ik vertrouw erop dat hij niet onterecht zo enthousiast is. We zijn het best vaak met elkaar eens in al die jaren dat we elkaar kennen. Op een paar dingen na. We zijn het chronisch oneens over de film Ocean’s Eleven en de Chrysler PT Cruiser. En over achteruit of vooruit kijken.
Over vooruit kijken gesproken. Geen idee of ik volgende week weer een stukje aan het papier zal toevertrouwen. Voor mijn gevoel heb ik al best veel boeken en verhalen gehad. Heb nog wat op de plank liggen, maar dat zijn allemaal losse flodders. Het zou zomaar kunnen dat het een weekje stil blijft op boekengebied. Geen idee of ik mijn allerliefste nog een keer zo gek krijg om een stukje over haar fantasy favorieten te schrijven. Of misschien komen er nog suggesties van jullie kant richting de redactie. Hoeft niet over boeken te zijn. Misschien iets heel anders waarover jullie graag in De Duinkoerier zouden willen lezen. Wie weet…
