Nu ik jullie aandacht heb…
Al een poosje neem ik jullie mee naar naar kinderseries van vroeger. Want vroeger… ach, ja vroeger… Maar laat ik in dit stukje tekst eens minder ver terug kijken. In het afgelopen jaar heb ik de televisie weer ouderwets weinig aangehad. Maar heb ik natuurlijk wel stilgezeten met een boek. En daar zaten een paar mwa-tjes bij, een aantal wel-okee-tjes, maar ook heerlijke exemplaren. Geen beter moment dan de zes fijnste (na mijn laatste postje uit april) nu aan te prijzen. Laat de wereld maar draaien of stilstaan en pak één van onderstaande titels.
Wat heb ik me lang verzet tegen Stoner door John Williams. Het was in de vroege jaren dubbel-nul dat deze schrijver en zijn zoveel Stoner hernieuwde aandacht kregen, dat ik juist zijn Butcher’s Crossing in handen kreeg. Lekker weerbarstig besloot ik Stoner te laten voor wat het was. Tot het juiste moment in 2021. Opgepakt en opengeslagen. Ademloos gelezen over een man en zijn nietszeggende leven. Zijn gebrek aan carrière en betekenisvolle relaties. Zo mooi verwoord. Meeslepend. Op het einde met een brok in mijn keel en tranen over mijn wangen.
Butcher’s Crossing vond en vind ik geweldig, brengt je terug naar het eerlijke verhaal van het rauwe Wilde Westen, waarin ontberingen en het uitroeien van de buffel centraal staan. In het afgelopen jaar keerde ik terug naar het ontluikende Amerika… Dertien Manen van Charles Frazier speelt er zich ook af. We volgen Will Cooper, die dankzij een bevoorradingspost ons kennis laat maken met de Cherokees. Een inkijkje in de nadagen van de vrije indianen. Maar ook over de liefde van je leven. Blijkbaar losjes gebaseerd op een bestaande persoon. Wat een vol leven heeft die man gehad. Hoe oud is hij geworden? Of waren er juist in die jaren daadwerkelijk zulke kleurrijke figuren die van het ene leven in het andere struikelden?
Een Nederlandse klassieker gaat ook over een bont personage. Joe Speedboot. De vierde roman van Tommy Wieringa. Zelden vanaf pagina één geboeid en vermaakt door een stapel bladzijden. Gegniffeld en me verbaasd. Onze hoofdpersoon leren we kennen op een cruciaal punt in zijn jonge leventje. Vanaf dat gaat het op rolletjes. Waarbij hij ons kennis laat maken met ene Joe Speedboot. En zo belandt onze hoofdpersoon op onwaarschijnlijke plekken. Het is ook een verhaal over een kleine dorpsgemeenschap, met kleine en grootgemaakte verhalen in een veranderende wereld.
Nog zo’n Nederlandse klasbak dan. Het debuut van Peter Buwalda deed onze literaire grondvesten schudden. En terecht. Bonita Avenue is een meeslepend en intrigerend verhaal over een aantal bijzondere karakters. Vreemd genoeg is geen van allen echt een held. Heel eerlijk… ik mag ze geen van allen. In allemaal schuilt een donkere, nare kant. Die Buwalda ook laat zien. Wat heerlijk geschreven, vanuit een veranderende oogpunt. Je kijkt door de ogen van de verschillende hoofdpersonen. Waarbij je toch de hoop hebt dat het uiteindelijk met iemand goed zal komen. Misschien wel tegen beter weten in…
In Zutphen (een heerlijk dorps stadje, of stads dorpje, maar dat terzijde) kocht ik vorig jaar op aanraden van een alleraardigste medewerkster De Boekbinder. Geweldige boekenzaak overigens, met een bord vol favorieten van de medewerkers zelf. De schrijfstijl van Bridget Collins sprak me erg aan. Daarom kocht ik hier in het dorp Het verraad van Montverre. Wederom een heerlijke mix van een historische setting met een draai. In dit geval een spel genaamd Grand Jue, wat meer dan een spel is, maar waar je niet je vinger achter krijgt. De afgelegen school, waar het verhaal zich grotendeels afspeelt, doet denken aan Harry Potter’s Hogwarts. In één woord met streepjes en uitroepteken: ge-wel-dig!
Dit jaar keerden we er terug en kocht ik Willem die Madoc maakte. Nico Dros schrijft over de vermeende schrijver van Van den vos Reynaerde. Over een roerige periode in de geschiedenis van de Lage Landen. Toegegeven, er zit een nogal lange passage in, waar je even je tanden in moet zetten. Maar voor het leeuwendeel een fascinerende poging om een illustere persoon tot leven te wekken. En een vergeten periode in onze geschiedenis.
Opmaat naar 2022. Waarbij De Bourgondiërs door Bart van Loo eindelijk ter hand wordt genomen. Het geluk gehad de schrijver in het theater te mogen aanschouwen en kort te kunnen spreken terwijl hij zijn boek signeerde. Ook hij was overignes zeer te spreken over eerdergenoemde Willem die Madoc maakte. Zijn humor en passie voor onze geschiedenis is aanstekelijk. ’s Lands Glorie, waar het allemaal voor hem mee begon als kleine jongen, heb ik ook weten te bemachtigen. Een geschiedenisboek uit de jaren 50 en 60, vol plaatjes die je zelf in moest plakken. De plaatjes kon je bemachtigen in ruil voor zogenaamde Historiapunten, die je bij je boodschappen kreeg. En zo zijn we weer terug bij af. Vroeger… toen je poepen nog met een lange oe schreef…
