Men neme een pasta. Bij voorkeur iets dat op pici of pinci lijkt. Omgeving Siena heet het pici, meer naar het zuiden nabij Montalcino noemen ze het pinci. Holle spaghetti. Of hele lange macaroni. Voor de eerste keer gegeten in Toscane. Op de bonnefooi bij een B&B aanbelandt met uitzicht op de torens van San Gimignano. Het zaaltje waar je we het avondmaal genoten galmde, maar rook heerlijk. Aan het tafeltje naast ons gingen vier Nederlanders zitten die toch echt mayonaise bij pasta wilden hebben. Al met al een geestige avond. Met de pici als de culinaire ontdekking van de avond. Niet de mayo.
Jaren later kwamen we tijdens een rondrit rond lunchtijd uit in Montisi. Tripadvisor raadde ons l’Ombelico del Mondo aan. Man van de wereld. Zoals het aanstekelijke nummer. Ietwat zoekende namen we plaats op een terrasje op het bewuste adres, dat meer bij de ijswinkel hoorde. Medewerker buurtte rustig door met vaste klant. Ik moest nodig kijken of ik nog een jongetje was. Dus ik netjes gevraagd waar dat mogelijk was. Tuurlijk kon dat, rechtsaf en dan rechts achterin de bioscoop. Okee. Op de terugweg viel mijn oog op een trap omhoog met een bordje van het restaurantje dat wij zochten. Aha. Wij verruilden het terras voor een verdieping hoger.
Het was rustig, duidelijk doordeweeks voorseizoen, enkele tafeltjes bezet. Wij nemen plaats naast een wand vol portretfoto’s. De ober komt even later rustig bij ons aan tafel zitten en vertelt wat er te snoepen valt. Na overleg besluiten we hem de vrije hand te geven, met een tweetal randvoorwaarden: eenmaal pici (mijn inbreng) en geenmaal orgaanvlees (inbreng van mijn allerliefste). Hij vond het prachtig. En wat een feest werd dat. Met begeleidende wijntjes, bodempjes voor de chauffeur. Later begrepen we van een Amerikaans stel dat ober eigenaar is. Van bar, restaurant en bioscoop. In de zomer wereldfilmvoorstellingen voor het dorp en anderen. Op de foto’s achter ons staan hij en zijn dorpsgenoten (eentje met de brommerhelm nog op).
Om dat gevoel in huis te halen, is mijn allerliefste lang op zoek geweest naar de ultieme pastasaus. Her en der nuttige tips verzameld… zoals: “Vergeet de ansjovisjes niet!” En inmiddels onze ultieme variant gevonden, mede dankzij eetspiratie.nl. En daarbij is de basis een soffritto. Een aantal ingrediënten bij elkaar die er uiteindelijk niet terug proeft, maar wel de Italiaanse tafel naar je Hollandse keuken halen. Die basis maak je eenmaal voor een aantal maaltijden vooruit. Een deel de vriezer in, lekker makkelijk voor de volgende keer. Op deze manier verwerk je bovendien een hele bleekselderij, die eten wij namelijk niet vaak, en hoeven zo dus niks weg te gooien.
Op naar de groenteboer! Daar aangekomen ga je op zoek naar bleekselderij (1 stuk), winterwortels, in Brabant winterpeejen genaamd (4 à 5 stuks), grote (rode) uien (4 à 5 stuks). En als je geen knoflook in huis hebt, neem dan knoflook mee. Wij gebruiken kant en klare knoflookpasta/gehakte knoflook. Thuis heb je natuurlijk al wat olijfolie.
En nu de keuken in! Hakken en mengen! Hak de bleekselderij, uien en wortels zo fijn mogelijk, met bijvoorbeeld een hakmolen. Wij hebben een kleine hakmolen en bij ons gaat het dus in meerdere keren. Alles kan in één grote kom en meng dit daarna goed door elkaar. Mijn allerliefste weegt altijd even wat het totale gewicht is en maakt hier 4 of 5 porties van, dan weet ze hoeveel ze iedere keer in de pan moet doen van het mengsel.
Koekkoek, koekenpan! Doe in een koekenpan wat olijfolie en een eetlepel gehakte knoflook. Doe daarna één portie van het groentemengsel in de pan en fruit dit aan. Groente aan-fruit-en?, laat ik maar niks zeggen, want dan zijn de rapen gaar. Na 5 à 10 minuutjes kan het afkoelen in een bewaarbakje dat daarna in de vriezer kan. En je voelt em al aankomen, de andere porties doe je precies hetzelfde.
Voor de saus/ragu staat er op het (digitale) boodschappenlijstje: soffrito (1 bakje), tomatenpuree (1 klein blikje), gepelde tomaten (1 blik), lekkere ordinaire tomatenketchup, Italiaanse kruiden (zo’n mix), ansjovisjes in olie (4 à 5), gehakt (circa 400 gram), olijfjes naar smaak.
Bak in wat olie eerst de tomatenpuree, een minuutje of twee. Het gehakt erbij en bak dit rul tot het allemaal gaar is. Voeg dan de soffrito toe en meng dit goed. De gepelde tomaten kunnen er bij (lekker gevoel om de tomaten met de hand even fijn te knijpen, maar pas wel op dat het niet op je kleding spuit, op die van een ander is niet minder erg) en spoel het blikje nog even schoon met een klein beetje water dat je daarna in de pan giet. Voeg ketchup toe om er meer ‘saus’ van te maken. De ansjovisjes snij je fijn en voeg je toe, samen met de Italiaanse kruiden en olijfjes. Proef vooral of er genoeg kruiden in zitten, je kan eventueel ook nog wat suiker toevoegen om het wat zoeter te maken. Maar dat is in ons geval niet nodig, wij zijn al zoet van onszelf. La dolce vita!
Holle spaghetti (in Nederland is pici moeilijk te vinden, ga daarom op zoek naar bucatini), oortjes (recchiette) of welke andere pasta dan ook op een voorverwarmd bord, saus erop, geraspte Parmesaanse kaas… en ik kan de verleiding van een oudhollands sunny-side-up gebakken ei vaak niet weerstaan.
Birra Moretti of Peroni Nastro Azzurro zijn lekkere verfrissende Italiaanse biertjes. Vooral sfeervol bij een stralende zon en hoge temperaturen. Wil je toch liever een speciaalbiertje, kies dan een blondje. En kies je een blondje, dan denk ik aan de La Trappe Blond. Zo’n mooie grote fles, feestelijk de kruk eraf laten springen! Hoppa! Of een Grolsch Klassiek Blond in een gezellig beugelflesje. Salute!
