Om te beginnen… ik ken niet veel Dennissen. Ik heb met een Dennis gevoetbald, ongetwijfeld ook tegen een Dennis, maar dat terzijde. En ik heb met een Dennis gewerkt, ongetwijfeld ook een Dennis tegengewerkt, misschien wel dezelfde. De Dennissen die ik ken hebben niets met deze pizza te maken. Ik betwijfel zelfs of ze deze pizza ooit op hebben. De pizza is ook niet vermoed naar een beroemdheid met de achternaam Hopper, De Nooijer, Rodman, Bergkamp of The Menace. En deze pizza heeft ook niets te maken met de gelijknamige pizzeria in Delft.
De pizza is genoemd naar iemand die jaren geleden vaste klant was bij pizzeria Samed’s in de Juliana van Stolbergstraat in Tilburg. Hij bestelde daar deze pizza en deze pizza alleen. In de zin van nooit iets anders. Want hij was niet de enige die deze pizza gingen waarderen. Omstanders keken vreemd op bij het horen van de combinatie, maar waren verkocht zodra ze een hap ophadden. Zodat de Pizza Dennis officieel op de menukaart kwam te staan. En wij kennis maakten met de pizza genaamd Dennis.
Als wij pizza eten is het altijd Pizza Dennis. Dat wil zeggen… het is wel een uitdaging om deze bij een pizzeria goed bereid te zien worden. Onze uitleg ten spijt, kijkt men ons meewarig en ietwat wantrouwend aan. Jullie gaan dit eten? Of meer: jullie gaan dit betalen? Dus ik corrigeer: als wij thuis pizza maken is het altijd Pizza Dennis. Deze zin staat geheel onterecht in de wij-vorm… als mijn allerliefste thuis pizza maakt is het altijd Pizza Dennis.
En alhoewel we ooit nog lekkerdere pizza’s ophebben, is dit veruit de lekkerste thuis. In Toscane hebben we ooit genoten van een pizza waarvan ik niet eens meer weet wat erop zat. Maar de rit ernaartoe over een zandweggetje (ons uitgelegd in onduidelijk Italiaanse gebaren), het restaurant (Ristorante Pizzeria La Cantina Da Caino in Monsummano Terme) en de Italiaanse families die ons omringden maakten het tot een geweldige pizza. Zoals we zoveel maaltijden waarderen met de ambiance en gezelschap in ogenschouw nemende.
De lekkerste pizza ooit hebben we misschien wel in Nieuw-Zeeland op. Al rijdende op het Noordereiland zochten we een plek voor het avondeten. We stopten bij een vrouw die boodschappen uit haar auto aan het laden was voor een tip. We kregen een heel verhaal en vragenvuur voordat ze ons tipte. Ze wilde wel voorop rijden, zodat we het zeker niet zouden missen… aldus geschiedde. Achterin eetcafé The Landing (nu Talisman restaurant and hotel) gingen we buiten zitten en keken verlekkerd naar de kaart. De meest ongebruikelijke combinaties pizza en, zoals je in Nieuw-Zeeland mag verwachten, allemaal verse, lokale ingrediënten. The rooster staat nu nog op de kaart: kip, camambert, rode ui, spinazie en veenbessensaus. Alleen daarom al een reden om terug te gaan.
Onze Pizza Dennis wordt gemaakt met ingrediënten die in de Nederlandse supermarkt (app) te vinden zijn. Schrijft u mee? Voor het deeg: bloem (anderhalve kop), instant gist (driekwart theelepel), suiker (driekwart theelepel), zout (kwart theelepel), olijfolie (een eetlepel), goed warm water (tot tweederde kop). Wat is goed warm water? Niet slecht. Niet kokend. Voor de saus: ketchup (een paar eetlepels als tomatensaus op de bodem), Italiaanse kruidenmix, ansjovisjes in olie (4 stukjes), worcestersaus (tussen paar druppels en een scheutje), sambal (bij voorkeur Oma’s sambal van de Specerijenkraam). Voor op de saus: een blikje tonijnstukken in water (160 gram), gorgonzola (200 gram), een grote rode ui.
Een bodempje van eigen deeg… alle genoemde ingrediënten voor het deeg in een kom kneden (met machine of hand) tot het een mooie bal deeg is. Niet lelijk dus. Deze wikkel je huishoudfolie en leg je even aan de kant. Met een eigen sausje erover. Alle genoemde ingrediënten voor de saus meng je naar smaak door elkaar met een lepel… pittig, graag! Tonijn uitleggen, ui in halve ringen snijden. Alles voorbereid? Rol dan het deeg uit met een deegroller op een licht bebloemd oppervlak (of een vel bakpapier) tot de gewenste grootte. In ons geval een rechthoek ter grootte van het ovenrooster… wat bij ons resulteert in een dunne bodem.
Saus erop, vervolgens de ui verdelen, de tonijn en tot slot de gorgonzola in kleine stukjes. Nog circa 15 tot 20 minuten in een op 220 graden voorverwarmde oven, met boven- en onderwarmte. Waarna het tijd is om je gehemelte te verbranden.
Biertje erbij. Een uitdaging. Je hebt de uitgesproken smaken van tonijn, gorgonzola en sambal al op je tong. Ik zou het zou verfrissing zoeken in een IPA en die vinden in de FF lekker met je bek in het zonnetje van het Haarlemse Uiltje. Je maakt het natuurlijk helemaal af als je de pizza buiten eet, ff lekker met je bek in het zonnetje. Aangezien de pizza haar oorsprong in Tilburg vindt, heb ik ook Stadsbrouwerij 013 om advies gevraagd. Dorstlessers als Witte Koning of Rooie Stien passen uitstekend bij deze pizza, zo vermoedt Jens Kuiper, zytholoog bij 013. Maar… hij maakt wel het voorbehoud dat het lastig te beoordelen is zonder de pizza te proeven. Nodigt hij zich nu uit? Of gaat hij hem zelf maken èn verschijnt de Pizza Dennis binnenkort weer op een Tilburgse menukaart?
Mijn teksten schrijf ik om verhalen te delen en om ze niet te vergeten. Om mensen te vermaken en bij elkaar te brengen. Een aantal lezers weten wie er schuil gaat achter (AG), als ik een tekstje deel met De Duinkoerier. Een aantal zien aan de tekst of het van mij is, ongeacht wat eronder staat. Mijn moeder daarentegen is altijd teleurgesteld als ik vergeten ben mijn stukje te ondertekenen… want wie weet nu wie het geschreven heeft?
Een enkele keer volgt er een reactie richting de redactie van De Duinkoerier. Het stukje over Pizza Dennis kende wel een erg leuk vervolg. De redactie mailde mij het volgende: “Mevrouw S. belde naar de uitgeverij en wil heel graag de schrijver spreken. … Enne: Ik denk dat jij vast wel weet wie mevrouw S. is.”
En natuurlijk had ik geen flauw idee wie die mevrouw S. is. Nog niet het flauwste vermoeden. Wat mij niet belette om haar te bellen. Wat blijkt, ik ken haar niet en zij kent mij niet. Maar ze is wel de zus van de Dennis die culinair vader is van de Pizza Dennis. De Dennis die ik niet ken. Bij het lezen van De Duinkoerier werd haar aandacht getrokken door de titel en na een paar regels wist ze dat dit over (de pizza van) haar broer ging.
Een telefoongesprek later had ik hem zelf aan de telefoon. The Man, The Legend. De Dennis die de pizza nog altijd bestelt (helaas niet langer bij het verdwenen Samed’s). De naam die over mijn lippen gaat als mijn allerliefste vraagt wat ik wil eten. Wat is de wereld dan toch weer klein. Als je verhalen deelt. En Pizza Dennis eet.