28 december, zondag

Zonnig en warm

Dachten we gisternacht een ‘verstoorde’ nacht te hebben gehad, deze afgelopen nacht was het ook raak. Ging ineens een harde zoemer af, waar schijnbaar alleen wij van wakker werden. Geen idee wat het was. Toch nog wel verder kunnen slapen en net na 8.00 uur zijn we uit Hanmer Springs vertrokken richting Hokitika via Westport en Greymouth.

Het eerste stuk van de rit tot aan Springs Junction was hetzelfde als het laatste stuk van 2 dagen geleden, maar we zijn nu wel bij een mooie waterval gestopt. Na Springs Junction hebben we eerst een pie en koffie op in Berlins bij de Buller Gorge en daarna zijn we richting Westport gegaan. Daar in de buurt aangekomen hebben we nog even gekeken of we ect naar Westport wilden gaan, aangezien dat een kleine omweg zou zijn en echt een aparte weg die je terug zou moeten rijden. In Westport is nl. een zeehondenkolonie, maar ja, we hebben nu al met zeehonden gezwommen, dus daar hoeven we het niet voor te doen. Ook iets dat mee woog in de beslissing, er zat de hele tijd een vervelende auto achter me (ik heb die dag het grootste gedeelte gereden) te duwen, en toen hij me inhaalde ging hij 80 of zelfs 70 voor me rijden waar je 100 mocht. Dus toen de afslag Westport/Greymouth kwam, hebben we maar voor Greymouth via Charleston gekozen.

Charleston was ook maar een gehucht dat blijkbaar in de goldrushperiode heel erg druk was. Niks meer van te merken, we was in ieder geval niet veel te doen. Geinig detail: er loop daar een rivier, de Nile River, waar we overheen zijn gereden. Precies op dat moment horen we op de radio ‘Walk like an Egyptian’ van The Bangles!

Vanuit Charleston doorgereden naar Punakaiki, waar de Pancake Rocks Blowholes zijn. De Pancake Rocks zijn rotsen die uit laagjes bestaan, net als een stapel pannenkoeken. Als het getijde dan ook nog eens goed is (het moet vloed zijn), toen wij er waren was het eb, komt de zee met enorme kracht in de grotten van de Pancakes en wordt het water naar boven, naar buiten gespoten. Jammer voor ons dat we niet op de juiste tijd waren, maar bij eb kon je ook al goed horen wat voor geweld er in de grotten bezig was.

Anton en ik hebben hier geruild met rijden, waardoor ik weer lekker kon relaxen. En we waren maar net weg of we zien een lifter langs de weg staan. Wij natuurlijk stoppen en de lifter gevraagd waar hij naartoe moest. Toevallig ook naar Hokitika, dus hij kon meerijden, gezellig. De lifter kwam uit Sevilla in Spanje en heette José.

Tijd gaat sneller als je een leuke conservatie hebt, en met José was het heel erg gezellig. De afgelopen maanden had hij, net als Italië werken op agriturismo’s heeft, gewerkt in NZ en nu is hij aan het rondreizen voor hij halverwege januari richting… Nederland moet. Hij gaat nl. in Eindhoven een half jaar architectuur aan de TUE studeren. Erg leuk dus, en Anton had natuurlijk z’n kaartje al gegeven toen we hem afzetten bij het Backpackers hostel in Hokitika.

De rit van Pancake Rocks naar Hokitika was niet zo heel erg spannend, op het benzine-incident na dan… Voor we bij Westport kwamen zagen we een bord dat het volgende tankstation pas over 87 km later kwam, en tegen de tijd dat we José oppikten zaten we al tegen reserve. Maar Anton zat achter het stuur en tja, die is eigenwijs natuurlijk en die dacht dat we het wel konden halen naar Greymouth. Laat die weg nou heel erg bergje op bergje af zijn, dus iedere keer hoorden we een waarschuwingsignaal (piepen) dat de brandstof bijna op was. Vlakbij Greymouth kwam de zoveelste waarschuwing, maar daar kwam een tankstation in zicht! En bij dat tankstation kwamen we een stel Brabanders tegen die we, nadat we een dankbare José hadden afgezet, richting het centrum van Hokitika bij een rotonde nog een keer tegenkwamen. Die Brabanders reden het centrum uit, wij reden het centrum in. Op zoen maar kadootjes van jade voor zussen en moeders, die ik ook heb gevonden. Alle 3 een ander patroon met een andere betekenis, en ik heb van Anton ook een hele mooi jade hanger gekregen. Nu staan we op de camping en worden we straks opgehaald voor het eten. Lekker makkelijk.

Met het ophalen was het al leuk. De “taxi” moest nog 3 mensen ophalen, dus was het in de auto al kletsen met 2 dames (ze hadden ook een jongen bij, maar die zat naast de bestuurder). Ze waren nl. erg benieuwd hoe we erbij kwamen om naar het Woodstock Hotel te gaan en hoe we van de Courtesey Coach afwisten. Wel leuk gepraat zo.

Komen we in het hotel, blijkt dat wij in het pub-gedeelte zitten en de 3 mensen die bij ons in de auto zaten in het restaurant moeten zitten omdat de jongen die ze bij hadden geen familie was en minderjarig. Wij bleven in de pub zitten want daar was het erg gezellig. Daar hebben ze elke zondag van de maand een jamnight, waarbij iedereen die wil 3 liedjes kan komen zingen of spelen. En ook van allerlei soorten muziek. Vanavond was het grotendeels country-achtig maar we was ook een meisje dat voor het eerst op het podium stond om saxofoon te spelen. Ze deed het wel erg goed, maar de muziek viel een beetje uit de toon vergeleken met de rest.

Het eten was ook ontzdettend goed. De vouw van de camping zei dat de spare-ribs erg goed waren, dus die hadden we allebei gekozen. Beetje raar dat het bij de snacks stond, maar ja, toch besteld. En wat krijgen we: ieder een enorm stuk spare-rib, dat leek op een panfluit van 30 bij 40 cm. We konden het allebei niet op! Dus maar gevraagd waarom het toch bij de snacks stond. Dat was omdat er geen salade of groenten bij zit. Anders zou het wel een hoofdgerecht zijn.

We hebben er een hele tijd gezeten, en ook heel erg genoten van de muziek. Er kwam opeens een groep aan, bestaande uit vader met 3 zoons, waarvan de jongste ongeveer 5 jaar was. Erg leuk om te zien, en ze waren ook erg goed (ze hadden o.a. een goede versie van John Mayer’s Free fallin’). Er was ook een vrouw alleen op een gitaar, een oudere man die door 1 van de familie en een andere achtergrondzangeres werd bijgestaan (inclusief het boing-gebaar bij The Boxer), en de vrouw van de eigenaar van de pub. Die kon heel erg mooi en goed zingen en gitaar spelen. Tussendoor moest Anton een keer naar het toilet, ziet hij daar op het krijtbord een hele leuke  (waargebeurde?) tekst staan: My wife left me with my best friend. And I miss him.

Toen ik wilde afrekenen, raakte ik opeens aan de praat met een oudere vrouw die ook van Nederlanders afstamde (oma was een gravin), en ze vertelde over haar kinderen en dat ze een luxe lodge accommodatie had gebouwd. Ondertussen veel over m’n rug en armen wrijven en toen we uiteindelijk weggingen heeft ze me haar kaartje gegeven. Na veel zoeken in haar tas, want ze kon het eerst niet vinden. Waarop ik de opmerking maakte van de Curse of a Purse, die ze heel erg leuk vond. Uiteindelijk dat kaartje gevonden, waarna ik zei dat ik het een mooi kaartje vond en wat mijn werk was. Vroeg zij me vervolgens of ik, als ik thuis was, eens naar haar site wilde kijken en wilde mailen wat ik ervan vind. Als ik erbij zou zetten dat ze me in de pub had ontmoet zou ze het wel weten. En dat ga ik ook doen, lijkt me leuk.