Bewolkt
De dag van Milford Sound! Althans, dat hoopten we. We moesten om 7.30 uur bij de hangar van Real Journeys verzamelen, aangezien we uit Arrowtown kwamen en zelf met de bus naar de hangar toe moesten. De bus zou om 6.50 uur vertrekken. Helaas kregen we net voor die tijd een belletje dat de vlucht naar Milford niet doorgaat omdat het weer daar niet goed genoeg is. Balen dus, maar gelukkig zaten we nog niet in de bus en zijn we weer terug naar de camper gegaan.
Wat gaan we nu doen? Eerst geregeld dat we de camping zouden verlaten, want we zouden eigenlijk nog een nacht blijven. We wilden toen al bijna richting Dunedin rijden toen we besloten om het nog een keer te proberen. Nog maar een keer met Real Journeys gebeld of er nog een mogelijkheid later was, en die was er om 10.00 uur. Maar ook hiervoor konden ze pas rond 9.00 uur zeggen of deze vlucht door zou gaan. Ze hebben ons toen op de lijst gezet en ze zouden om 9.00 uur bellen. In de buurt van het vliegveldje was een winkelcentrum en daar hebben we toen koffie, warme chocomel en 2 tosti’s op als ontbijt. Om 9.00 uur belde Real Journeys op dat ook de vlucht van 10.00 uur niet door zou gaan. Toen hebben we ons maar van de lijst laten halen.
Op het vliegveld zaten ook een paar helicopterbedrijven. Daar zijn we binnengestapt en hebben we gevraagd of zij een rit naar Milford deden. Ook hier wisten ze nog niks zeker vanwege het weer bij Milford. Hun buurman had misschien nog wel een plaats, maar dat was voor 14.00 uur die middag. We zijn bij dat helicopterbedrijf naar buiten gestapt en hebben maar besloten om niet te gaan. De vlucht van 14.00 uur was ook niet eens zeker, dus misschien zouden we dan voor niks wachten. Dan maar de camper in richting Dunedin. Het klaarde later wel op in Queenstown, maar in Milford bleef het 2 dagen rotweer. Ach ja, we hebben het in ieder geval geprobeerd.
We kwamen wederom een lifter tegen, een Amerikaan, die we maar een klein stukje mee hadden genomen en hadden afgezet bij Arrow Junction (hij wilde naar Arrowtown via de Scenic Route). Net voor Cromwell zijn we bij Goldfields Mining Centre gestopt om daar eens te gaan kijken. Daarhebben we eerst zelf rondgelopen richting ‘Chinatown’, waar we Chinese gouddelvers hebben gewoond (wederom in hele kleine hutjes), en daarna hebben we een rondleiding gehad. De rondleiding begon met een introductie over goud, dat waar we nu waren vooral goudstof werd gevonden en we hebben zelf een goudklompje vastgehouden (zwaar). Ik weet zeker dat papa deze rondleiding leuk zou hebben gevonden, ze hadden nl. verschillende apparaten staan die hij erg interessant zou vinden. Een van die apparaten was een soort steenmaler die op water werkte, en die ook nog werkte. De gids had het nl. even aan gezet. Die maler bestond uit 5 stampers die de steenbrokken kleiner stampten, waardor het gruis van de steen met het water mee ging. Het goud werd vervolgens van het water gescheiden door zink.
Ze hadden ook nog een werkend waterkanon dat werd gebruikt om steen los te slaan, zodat ze deze klein konden maken. Ook deze is even aangezet, en het gaf een enorme straal. Toen het waterkanon uit was gezet was het tijd om zelf op zoek te gaan naar goud. Onze gids had voorgedaan hoe we de pan moesten bewegen om met water het zand uit de pan te krijgen, daarna was het onze beurt. Anton mocht voor mij wat grond in de pan scheppen en ik zou het filteren. En net zoals bij iedereen hoopte ik om goed te vinden, maar helaas was het niet gelukt (volgens de gids was mijn techniek wel goed maar lag het waarschijnlijk aan de grond die Anton had geschept).
Na het goudzoeken was het tijd voor de lunch. Die hebben we in het dorpje Clyde gepakt, bij het Postoffice Café. Erg mooi café met een erg ruime en zonnige tuin waar we noodles en dim sums hebben gegeten. Ik was naar het toilet gegaan en had niet al m’n noodles op toen Anton erachter kwam dat de plaatselijke musjes ook erg van noodles houden!
In de serie van Billy Connelly was Billy langs 3 graven, the Lonely Graves, geweest, waarvan er 1 onbekend was maar waar op het graf staat: Somebody’s darling lies buried here. Op de wegenkaart stonden de Lonely Graves, dus daar wilden we eigenlijk langs gaan in de hoop dat dat die graven zijn. Helaas zijn we die niet tegen gekomen, ze lagen aan de andere kant van de rivier.
Wie we wèl tegen zijn gekomen is lifter nummer 4, Amos Chapple (zijn naam wisten we pas op het einde van de rit). Amos ging ook naar Dunedin, dus die heeft een aardig stuk meegereden. En ik moet zeggen dat hij denk ik wel de interessantste lifter was tot nu toe. Hij is een freelance fotograaf (en een goede ook lazen we later op internet) en is al 3 jaar op pad geweest om foto’s te maken, en nu was hij NZ aan het her-ontdekken.
We hebben eigenlijk over van alles gepraat, maar vooral NZ met achtergronden in vergelijking met andere landen. Dankzij Amos ging de rit naar Dunedin wederom erg snel, en nadat we hem in het centrum hadden afgezet zijn we richting de camping gereden. Die lag uit het centrum maar was verassend groen, en we konden onze camper zowaar bij een riviertje parkeren. We waren wel iedere keer in de war… regende het nou of was het toch het constant stromende water van dat riviertje?
Die avond zijn we Dunedin al in gegaan, het regende toen we aankwamen bij de camping. Dus zijn we met de taxi naar het centrum gegaan en hebben we bij een Japans restaurant, heerlijk gegeten, daarna zijn we lopend naar huis gegaan. ’s Middags hadden we al een film bij de receptie gehuurd, Bad Company (leuke film) en die hadden we gekeken toen we thuis kwamen.
