Warm, 32 graden
Hele leuke dag achter de rug gehad. Vandaag zijn we naar Akaroa geweest om met Hectors dolfijnen te gaan zwemmen!
We moesten om 12.00 uur inchecken bij Black Cat Cruises, maar het was vanaf Christchurch een dik uurtje rijden dus waren we om 9.00 uur aangereden. De rit ernaartoe was niet zo heel erg spannend, maar het landschap was wel heel wisselend. In Christchurch en het voorstadje was het bebouwd, richting Lake Ellesmere leek het alsof we in een woenstijnachtig iets reden, heel plat, en daarna richting Banks Peninsula was het weer heuvelachtig en groen. Wel heel droog overigens, maar ja, das niet zo moeilijk met 30+ aan temperatuur!
In Akaroa waren we dus veel te vroeg. We hebben eerste de trip van het zwemmen betaald, waarbij we een blauw armbandje kregen die we later moesten inleveren voor een wetsuit. Daarna zijn we maar eens gaan lunchen bij een tentje (bijna) aan het water. Ik had natuurlijk weer French Toast gepakt (heerlijk) en Anton had een dubbelgevouwen omelet met bacon, kaas, gebakken uitjes en meer dingen erin. Was een heel goed ontbijtje/lunch dus.
Tijd voor het zwemmen! Rond 12.00 uur was het verzamelen in de winkel van Black Cat Cruises. Nadat de groep compleet was zijn we naar achteren gegaan, naar een buitenplaatsje. Daar kregen we uitleg over wat we ongeveer gingen doen en konden we de armbandjes voor de wetsuit ruilen. Wetsuits zijn altijd fijn om aan te trekken, je voelt je dan net een michelinmannetje/-vrouwtje. We kregen er dit keer ook schoentjes bij en natuurlijk een duikbril met snorkel. De snorkel was overigens niet echt voor het snorkelen, maar om als microfoon te gebruiken om de dolfijnen nieuwsgierig te maken. In onze groep zat ook nog een Nederlands stel uit Alkmaar (hij heet Marvin), waar van zij een dag voor Anton jarig was!
Iedereen ingepakt, op naar het bootje. Daar werd nog per stel een foto gemaakt en een groepsfoto van de boot terwijl we afmeerden. Het werd tijd om een groepje dolfijnen te vinden. Tijdens de zoektocht werd verteld dat we de dolfijnen niet mochten aanraken omdat hun huid zo gevoelig is. Ook werd gezegd wanneer we het water in zouden gaan. Met 2 redenen laten ze mensen niet zwemmen; 1 als er kalfjes zijn en 2 als de dolfijnen niet zelf naar de boot komen zwemmen. Dan hebben ze nl. iets anders te doen, bijv. eten. Helaas duurde het een tijdje eer we dolfijnen zagen waar we mee konden zwemmen. We waren al wel snel in het water omdat we dolfijnen zagen, maar toen we eenmaal in het water lagen waren ze al weg. We hadden wel meerdere groepjes gezien, maar allemaal waren ze aan het eten en kwamen ze niet naar de boot toe. We hebben trouwens ook nog 2 pinguïns zien zwemmen.
Uiteindelijk heeft de schipper via portofoon gevraagd of een andere boot wel dolfijnen “bij zich had” en een grotere cruiseboot had dat wel. Daar naartoe gegaan en ja hoor, daar speelden een aantal dolfijnen vlak voor een boot. Wij gelijk het water in, mensen op de cruiseboot jaloers natuurlijk. Anton had eerst zoiets van, ik ga wel foto’s maken, maar hij was toch vrij snel in het water. Er was ook een Brits meisje bij, die woonde al een aantal jaren in NZ,(vorige keer was ze te laat met reserveren en mocht ze alleen toekijken aangezien ze maar 10 personen per groep hebben) en die had van de gids 2 steentjes gekregen. Zodra ze in het water was sloeg ze die steentjes tegen elkaar en niet lang daarna kwamen 2/3 dolfijnen op haar af, en bleven ze rondjes om haar heen draaien.
Iedereen heeft die steentjes vast gehad. Echt super om te zien hoe dicht ze dan om je heen zwemmen. Watje ook zag, was dat ze surften! Als er een grotere golf aankwam, gingen ze daar net onder zwemmen zodat ze sneller gingen. En ook als zijn het niet de “Flipper”-dolfijnen (Hectors dolfijnen zijn de kleinste dolfijnen ter wereld), toch is het enorm gaaf om mee te maken. Volgens mij zijn we ongeveer 3 kwartier in het water geweest voor we er weer uit gingen.
Toen we weer terug waren bij de winkel konden we de wetsuits uittrekken en douchen. Dan laatste was wel fijn, gezien het zoute water van de zee. Daarna konden we foto’s uitzoeken. Er was een giftpack met een foto van ons 2-en, een foto van een dolfijn, een foto van de afmerende boot en wat info. Kostte $35,-. Als we die kochten konden we extra foto’s bestellen voor $10,- per stuk. Kochten we de giftpack niet dan waren de foto’s $15,- per stuk. We hebben toch maar het laatste gedaan en 2 foto’s uitgezocht. Voordat we weggingen hebben we Marvin en z’n vriendin ons kaartje nog gegeven; die zitten waarschijnlijk ook bij ons in het vliegtuig naar huis.
Omdat het zo warm was hebben we voordat ik naar huis zou rijden nog een lekker ijsje op. Willen we onze rit terug beginnen, is er in Akaroa een ongeluk op de weg gebeurd (achteraf hebben Barend en Aniet zowat het ongeluk zien gebeuren van waar ze lagen te rusten), waardoor we met een omweg naar Christchurch moeten. Volgens de agent moeten we to the top and then left. Kan niet echt ver zijn die top, maar het is stiekem best wel een detour. Met weggetjes waar je maar net met de camper en een andere auto naast elkaar kan rijden, zonder vanrail natuurlijk en aan beide kanten naast de weg een afloop van een paar cm (20 Ã 30). In kan zeggen dat ik het af en toe wel eng vond om daar te rijden, maar ook dit is goed afgelopen. Net na 17.00 uur waren we weer op de camping, waar ik gelijk zo lam als wat in slaap ben gevallen. Vond dat Anton me veel te vroeg had wakker gemaakt (na een uurtje).
’s Avonds hebben we lekker bij het restaurant Fuji gegeten. Eén van die meiden op de boot zei dat dat een goed en lekker restaurant was. Daar hebben we teppan yaki gegeten, en het was echt superlekker, minder zoet dan in NL, maar wel veel. Van de zalm heb ik wat laten staan en ook wat van de witvis. Geinig was dat de kok de rijst, die we gebakken wilde, in een hartvorm deed voordat het werd opgeschept. En na afloop toen hij klaar was, schreef hij 2x ondersteboven (voor hem dan) Thank You met suiker op de bakplaat. Erg leuk, erg lekker en wederom niet duur.
Na het eten zijn we maar naar de camper gegaan en hebben we onze spullen ingepakt. We zijn daar nog in gesprek geraakt met een Brit die ook een AJ Hackett-shirt aan had (maar hij vond skydiven veel leuker). Hij zou nog 6 maanden rondreizen, o.a. naar Australië, en schrok enorm van de wisselkoers veranderingen van de pond sterling.
Spullen die we niet meer zouden gebruiken en alleen maar ruimte innamen, thee/koffie, wc papier, douchegel, hebben we op de camping uitgedeeld. En hebben we onze laatste nacht in de camper beleeft.
