Warm in NZ, ontzettend koud in NL
En toen was de aller, aller, allerlaatste dag van de vakantie aangebroken, tevens Antons 32ste verjaardag. We hadden de wekker op tijd gezet, 6 uur en half 8. Toch stiekem best wel lekker om weer in een echt bed te slapen. Nadat Anton gedouched had, hadden we nog tijd om e.e.a. in de tassen te verplaatsen en om mama nog te bellen, ze had op m’n voicemail een berichtje achtergelaten.
Om half negen hadden we met Barend en Aniet buiten de deur van de hotelkamers afgesproken, om daarna uit te checken. Dat laatste was heel snel gedaan en we konden met een busje van het hotel naar het vliegveld. Daar was het nog best rustig, dus hadden we nog tijd om onze tassen eerst nog te sealen voor we in de (kleine) rij gingen staan. We hoefden daar niet lang te wachten voordat we konden inchecken. Helaas was het vliegtuig veranderd naar een andere, waardoor onze online check-in niet meer geldig was. Gelukkig konden we wel naast elkaar zitten en kregen we nieuwe boarding passes, van die echte ouderwetse, heerlijk.
Toen kreeg ik wel een beetje honger, dus kwam de vraag waar gaan we ontbijten? Dat hebben we samen met Barend en Aniet gedaan, die hadden nog kaasjes, crackers en cola, best wel lekker ontbijtje. En terwijl we daar zaten, lazen we op een bord bij de douane dat we een soort ‘Wij gaan NZ verlaten’-bewijs moesten hebben. Bleek dat de incheckdame vergeten was ons naar een balie te sturen waar we dat bewijs moesten halen, wat dan wel weer $25,- p.p. kost. Voordat Anton en Barend dat bewijs halen kwamen we Marvin met vriendin tegen en die hadden dat bewijs wel gehaald. Dat was ook één van de redenen dat we gingen twijfelen of we dat moesten halen, en toen we dat bord dus zagen wisten we het helemaal.
Met Marvin en vriendin hebben we nog even bij gekletst, zij was de 8ste jarig en Anton vandaag, dus ook elkaar nog gefeliciteerd. En opeens kwamen Barend en Aniet voor Anton staan en begonnen Lang zal ze leven te zingen (gelukkig in het Nederlands zodat bijna niemand het kon verstaan). Anton natuurlijk balen, maar welk erg leuk en hij kreeg ook een erg leuk kado: de dvd-registratie van het Genesis concert waar we met z’n 6-en (Tina en Rolf waren er ook geweest) naartoe zijn geweest.
Nadat we de douane door waren, zijn we ieder even onze eigen weg gegaan tot vlak voor boarding tijd. Anton en ik zijn even in een muziekzaak blijven hangen waar we een cd van The Black Seeds hebben gekocht. Dat is een band die Amos op een lijstje van NZ-bands had gezet. Het klonk in ieder geval erg goed. Verder was er niet echt veel te beleven achter de douane. Oja, ik heb nog wel een shirt gekocht met één van de typische NZ-kreten erop: Sweet As. Natuurlijk ook nog in een boekwinkel gekeken en daarna maar wat gedronken tot we mochten boarden.
De eerste vlucht van Christchurch naar Singapore verliep goed. We hebben beide niet echt veel geslapen, wat ook wel uitkwam in ons ‘verkom jetlag’-plan. Het was een nieuwe maand dus ook nieuwe releases wat betreft de films die te zien waren. Een groot aantal films was hetzelfde als toen we gingen, maar er waren ook nieuwe films zoals The Duchess met Keira Knightley (natuurlijk als eerste gekeken), The Women met Meg Ryan (ook gekeken) en nog een paar andere waar ik nu niet op kan komen (o.a. Nights in Rodanthe met Diane Lane en Richard Gere).
De stopover in Singapore viel mee als je het vergelijkt met de heenvlucht, dit keer zat er maar 6 uur tussen. En ook dit keer moesten we proberen wakker te blijven. Wederom hadden we met Barend en Aniet afgesproken vlak voor boarding tijd bij de gate te zijn. Onze laatste missie van de reis was om een label van Singapore te kopen. Deze hadden we al wel van Melbourne en NZ, maar nog niet van Singapore. Na veel winkeltjes te hebben doorzocht hebben we ze uiteindelijk wel gevonden. Anton wilde nog graag een goede koptelefoon hebben, en ook deze hebben we gevonden. Door een paar boekenwinkels gelopen en ik heb nog naar een nieuwe tas gekeken en gevonden. We hebben ook nog wat geurtjes, o.a. voor Antons verjaardag, en whisky (Laphroaig 25 jaar) gekocht.
Nadat we in Singapore geland waren voelde ik me een hele tijd niet helemaal lekker. Combinatie van wagenziek, maar toch ook niet, en een beetje last van geen goed evenwicht, maar dat laatste was gelukkig heel weinig. Ik zat er wel over in de rats, aangezien ik helemaal geen zin had om al niet lekker in het vliegtuig te stappen. Mezelf kennende zou ik dan niet eens een film kunnen kijken zonder over te moeten geven. Gelukkig kwam alles er uit voordat we gingen vliegen (wel op de goede plaats trouwens 😉 ), en daarna heb ik er geen last meer van gehad.
De vlucht van Singapore naar Amsterdam ging ook goed. Zodra we de koptelefoons kregen, hebben we gelijk een film opgezet. Op de heenreis kon ik net een Japanse film niet afkijken, dus had ik deze opnieuw aangezet. Daar heb ik wel een aantal stukken van gemist door de slaap, maar gelukkig heb ik het stuk dat ik nog niet had gezien op de heenreis wèl gezien tijdens deze vlucht. Was een erg mooie film (10 Promises to my dog), heb flink wat traantjes gelaten. Was ook erg blij dat het donker was in het vliegtuig en dat het merendeel van de mensen sliep. Anton heeft de Franse film MR73 gezien en door de pilletjes van de dokter 6 uur geslapen! Ik heb ook nog wat geslapen, maar niet zoveel als Anton geloof ik.
De rest van de reis verliep spoedig en doordat we windmee hadden waren we een half uur eerder geland op Schiphol, waar Ton op ons stond te wachten. Nadat we de bagage hadden opgehaald hebben we afscheid genomen van Barend en Aniet, die met de trein naar huis gingen. Het was trouwens wel onwijs koud zeg, maar wel erg mooi met de sneeuw op het land. Onderweg met Ton flink bijgepraat en voor we het wisten waren we weer thuis. Door de kou waren de leidingen in de stal achter en de wc beneden bevroren en de operatie van Antons vader heeft niet geholpen.
Zaterdag hebben we eerst nog een hele tijd bij Antons ouders gezeten en kwam mama om half 10 aanzetten (ik wist alleen dat ze ’s middags zou komen), en mama heeft tussen de middag gezellig voor ons gekookt. De rest van de dag was het opruimen, wassen en zijn we ’s avonds om 21.00 uur naar bed gegaan. Zondag hebben we lekker uitgeslapen en relaxed van alles weg-/bijgewerkt en nog verder opgeruimd.
Er is alleen 1 bewoner die we missen… Fox is op 29 december ingeslapen omdat ze te veel inwendige bloedingen had door liesbreuken. Ze heeft zo min mogelijk geleden maar helaas hebben we geen afscheid kunnen nemen. Pollie blijft alleen achter. Zo hebben we in 1 jaar 2 honden verloren. Dus gaan we Pollie maar heel erg veel knuffelen en verwennen.
En zo is onze vakantie tot een einde gekomen…
