Al jarenlang trekken we er samen een dag voor uit om de lokale kringlopen met een bezoek te vereren. Het is een werkwoord geworden. We gaan kringlopen! De ene keer verloopt dat succesvoller dan andere keren. Vaak hebben we ieder een bepaalde queeste, met een hele hoop andere dingen in het achterhoofd en komen we thuis met iets anders. Mijn kompaan zoekt vaak hele andere dingen en toch hebben we hetzelfde doel. Hartstochtelijk bereid om een item een nieuw leven in te blazen.
Deze keer komt hij met een nieuwe suggestie. Een loods in Tilburg. Hij vertelt in vogelvlucht wat hij al weet, enthousiast gemaakt door een collega. De zaak in brocante is niet altijd open, maar je bent welkom als de eigenaar er is. Mijn gedachten gaan terug naar het Ierse Carlingford, naar de lokale Antique Market, waar het ook wachten was op de eigenaar, maar dat is een ander verhaal. En al verschillen die verhalen 800 kilometers, de ervaringen liggen dicht bij elkaar.
De connectie is gelegd, deze vrijdagochtend gaan we op bezoek Chez Maurice. Maurice zal er zijn. Tenminste, dat hopen we, als we bij de loods in de Sint Bernadettestraat aankomen. Een deurtje in de grote loodsdeuren vermeldt slechts Chez Maurice Brocante en nummer 6. Het deurtje is dicht, maar wijkt na een klein duwtje. Een beleefd, maar bescheiden klopje kondigt onze entree aan.
Na het eerste weifelende stapje, overvalt de ruimte ons. Ik stap terug naar Ierland, we stappen allebei een andere wereld in. Een wereld die uitnodigt om ontdekt te worden.
Maurice komt ons in korte broek tegemoet. Een lichtknop wordt aangeschakeld, de radio wat zachter en we worden hartelijk welkom geheten. Hij verteld over hoe dit allemaal zo is gekomen en waarom hij doet wat hij doet. Na zijn introductie vraagt hij of we misschien iets te drinken willen… waarop we verrast antwoorden graag een theetje mee te drinken. Terwijl hij daarmee bezig is, lopen wij verder zijn domein binnen.
Het is onmogelijk te beschrijven wat er staat. Een goed begin is te vertellen wat er niet te vinden is. Verwacht geen opgeruimde, georganiseerde rekken, prijsstickers of ruime wandelpaden. Chez Maurice ga je op zoek in kleine paadjes die de ene keer ineens stoppen en een volgende keer misschien doorlopen. Kijk je links, dan zie je rechts niets. En alles wat ik hieronder opnoem, kan op moment van schrijven of op het moment van je bezoek alweer een ander thuis hebben gevonden.
Je vind er die pot die altijd bij je oma stond, een racefiets en items waar je naar de oorsprong moet raden of vragen. Kistjes, een oud schommelpaard en een Rubik kubus in een Frans postbakkenkast, waar ook een wekkertje te vinden is. Wekkers staan op verschillende plekken, ook van die schattige reiswekkertjes. Evenals fietsjes. De grammofoonspeler die ga ik nog eens ophalen als we er thuis een mooi plekje voor hebben, het bakkeliet ligt al geduldig te wachten op haar komst. Een reclame-asbak van motorhuis “Roosendaal”, Brugstr. 31 Tel.3722. Wandelstokken, lijsten, buizenpostbuizen. Het enige papierwerk dat ik kon vinden waren een stapeltje Fabeltjeskranten. Onmisbaar, want daarin staat precies vermeld…
Wanneer ik vraag of ik foto’s mag namen, wordt mij geen strobreed in de weg gelegd. Verhalen volgen. De Franse vlag blijkt meer te zijn dan zomaar een Franse vlag. De Fransman die er afstand van heeft gedaan gaf een verhaal mee en daarmee is het een bijzondere vlag geworden. Verhalen over Frankrijk. Over huizen die niet langer bewoond worden. Over de blauwdruk van haar voormalige bewoners. Over het voorkomen dat die herinneringen verdwijnen. Over het tussenstation dat deze loods is.
En dat het machtig mooi is om aan deze uit de hand gelopen hobby iets over te houden. Want de auto om spullen op te halen heeft ook gewoon benzine nodig en een bourgondische geest doet het niet goed op een droge boterham. Dat het niet altijd rozengeur is, soms loop je over de doornen ervan. Maar toch.
Het is hartverscheurend om te beseffen dat er zoveel wordt weggegooid. Ook Maurice mag niet in zijn eentje naar de afvalstort. Onze eega’s weten dat we met meer terugkomen dan dat we gingen. Oprechte liefde voor een nieuw leven. Cause I speak of the pompatus of love.
Al pratende hebben we onze thee op en is er een mooi kistje gevonden voor de flessen wijn thuis. Maurice behandelt het nog even, om te voorkomen dat we houtworm mee naar huis nemen. Niet met petroleum, want dat bereikt de larven niet. Maar met fatsoenlijk spul.
Terwijl we met verbazing een laatste blik op de loods denken te werpen, vraag ik welke item is moet fotograferen om op Instagram in de volle aandacht te zetten. Maurice antwoord niet maar nodigt ons uit om een blik ondergronds te werpen. Een deur brengt ons via een trap naar de kelderruimte. Daar vinden we tot onze verbazing nog meer moois, nog iets minder georganiseerd. De tweewielers worden door een kennersoog herkend. Niet alle fietsen zijn er zonder slag of stoot beland, constateren we cryptisch. Twijfelend nemen we de reclame-bierglazen met tractor en combine toch niet mee. Waar ik op dit moment alweer spijt van heb. Nog meer verhalen wachten daar op een vervolg. Maurice hoort iemand de loods binnenkomen en wandelt naar boven.
Een moment van bezinning. Mijn partner in crime en ik dromen al jaren over later. Later als we groot zijn en een prijs in de loterij hebben gewonnen (meer dan 20 euro). Dat we dan gaan doen wat we echt leuk vinden. Een zaak in brocante, met ieder een eigen specialisme. Vaak bleef dat bij vage beelden. Vanaf nu hebben we dat duidelijker voor ogen. Dat zal erg lijken op wat we aan de Sint Bernadettestraat ervaren hebben. Met onze eigen draai, maar we hebben dat gevoel voor ogen. En toch zal het moeilijk zijn om aan Chez Maurice te tippen. Wat zou het gaaf zijn. Om eens – eenmaal is genoeg – te horen dat we in de schaduw van deze loods mogen staan. Some people call me Maurice.
We lopen met de teruggekomen Maurice en een laatste verhaal over een enorme reischeque naar boven. Ik heb het duo wandelstokken nog vast, maar besluit dat mijn vriendin deze ook eerst moet zien. Op de valreep wordt er nog een fietsplaatje met een bekend jaar aan de aankoop toegevoegd en wandelen we het deurtje door. Maurice zwaait ons uit in een stralend septemberzonnetje. Tot ziens, dat zeker!
’s Avonds zijn we nog vol van het gevoel van die ochtend. Een blik op Instagram leert dat veel vrienden iets van het gevoel hebben meegekregen, en dat op basis van zeven foto’s. Het is onvermijdelijk dat het een poging waard is dit gevoel vast te leggen. Op zaterdagochtend drukken mijn vingers op het toetsenbord van mijn laptop. Het is slechts een poging, ik weet het. Het echte gevoel overvalt je als je er zelf naartoe gaat.
