Maja de Bij

Er was een land, ik weet niet waar. Daar woonde eens een kleine bij. En die beleefde, het klinkt raar, een avontuur voor jou en mij. Dat kleine bijtje had een naam. en heette Maja. Zo start iedere aflevering. Best een duidelijke samenvatting, toch? Een paar bij-zaken. Opvallend is dat deze kinderserie gebaseerd is op een kinderboek, begin twintigste eeuw, dat ook als een ode aan de bijenmaatschappij kan worden gelezen. Verder hebben de figuurtjes in deze serie maar één paar vleugels, terwijl bijen twee paar vleugels hebben. Zo, we zijn weer bij.

Man from Atlantis

Als vervolg op een televisiefilm, kwam deze serie uit. Kortstondig, maar inmiddels met een cult-status. Niet dat ik deze zelf gezien heb, het betreft een bijdrage van iemand anders. Patrick Duffy (die later Bobby Ewing speelt in Dallas) speelt een overlevende van het verloren gegane Atlantis, met buitengewone krachten in zich. Zo kan hij onder water ademhalen en kan hij goed tegen dieptewaterdruk. Komt mooi van pas in de strijd tegen Mr. Schubert.

Maple Town

Wederom een Japanse productie, ditmaal rond konijnenmeisje Patty. Zij woont nog maar kort in Maple Town en is vriendjes met berenjongetje Bobby. Natuurlijk een filterdun avonturenverhaaltje, maar leuk in jonge ogen. Later volgde nog een vervolg met de naam Palm Town, maar die laat ik buiten beschouwing. Ik herinner me de figuurtjes vooral als poppetjes. Een vriendinnetje van de lagere school had deze zogenaamde Sylvanian Families poppetjes, te schattig voor woorden. Dus hou ik het hier maar bij.

M.A.S.K.

Dit is misschien wel de serie waar ik de meeste jeugdherinneringen aan heb. Niet alleen vanwege de openingstune, maar ook omdat ik hier zelf de poppetjes van had. En pas jaren later bleek dat één van mijn beste vrienden die ook had. Het speelgoed waarop de serie gebaseerd was. Leden van de Mobile Armored Strike Kommand worden opgeroepen via hun futuristische horloges (inmiddels realiteit geworden) om het op te nemen tegen Vicious Evil Network of Mayhem. Daarbij maken ze gebruik van gewone voertuigen die in een gevechtsvoertuig transformeren (niet te verwarren met Transformers). Bij het terugkijken valt op dat iedere aflevering overduidelijk wordt afgesloten met een moraal.

McGyver

Met een voor die tijd zo gebruikelijk kapsel en ongetwijfeld schoudervullingen in zijn stoere jack, creëerde Richard Dean Anderson een legendarische held. Geen schietgevechten, geweld probeert hij te voorkomen, wat hem in lastige situaties brengt als geheim agent. Maar gelukkig weet hij met zijn scheikundige kennis, met zijn zakmes, wat ducttape en een pakje lucifers,  een complete ontsnappingsmogelijkheid fabriceren. Petje af. The A-Team was met meer en hadden altijd nog een lasapparaat in het schuurtje staan. What Would McGyver Do? is een gezegde geworden van een generatie, waarbij de afkorting WWMD al volstaat.

Merlina

Efficiënt en discreet wordt de waarheid compleet, want al is het mysterie nog zo groot, Merlina legt de waarheid bloot. Deze serie over een Belgisch detectivebureau werd uitgezonden bij onze Zuiderburen, maar ook hier populair. Een advocate (Merlina), haar nichtje, een oud-matroos en een uitvinder worden vaak om hulp gevraagd. Vaak met de boosaardige Sardonius als tegenstander. Maar gelukkig hebben ze veel profijt van uitvindingen als de Appendiscoop, een zend/ontvang-amulet die beeld en geluid doorgeeft (waar lijkt dat op?) en – je verzint het niet – Speedsweet.

Mevrouw ten Kate

Een onderdeel van VPRO’s Villa Achterwerk, een zondagochtend vol kindervermaak op televisie. Mevrouw Ten Kate (gespeeld door Marjan Luif) werkt op een kantoor maar overkomt de gekste dingen. Daarbij duiken ander bekende gezichten op. Voor die tijd behoorlijk vooruitstrevend en niet altijd onomstreden. Gevoelige onderwerpen kwamen aan bod, mevrouw Ten Kate was zelfs een keer in haar blootje zichtbaar voor kinderogen op zondagochtend. De openingsminuten van een aflevering, waarin ze op De Dam in Amsterdam de microfoon grijpt, zijn het terugkijken waard.

Mijn idee

In 1985 roept regisseur Karst van der Meulen de kinderen van Nederland op om hun eigen verhaal naar de NCRV te sturen. Uit de 2000 reacties is een selectie gemaakt, welke uiteindelijk verfilmd zijn. Het overgrote deel van de inzendingen waren spannende verhalen over boeven en ander gespuis. Maar de geselecteerde verhalen gingen juist over meer herkenbare situaties. Zowel bekende Nederlanders als onervaren kinderen speelden de rollen. De jonge Boris van der Ham, later Tweede Kamer lid,  was de schrijver van één van de verhalen.

Muppet Show

Meligheid troef. De geniale Jim Henson (ook van de Amerikaanse Sesamstraat en de minder bekende Dark Christal) bedacht dit concept. In de shows zijn telkens beroemde personen te gast, wat geestige mens-pop situaties oplevert. Zoek maar eens naar fragmenten met Elton John, Johnny Cash, Linda Ronstadt, John Cleese of Peter Sellers. Ik kan eerlijk waar niet zeggen wat ik het leukst vond: onbeholpen Fozzy, onnavolgbare Animal, het gortdorge Pigs in Space, de Swedish Cook, het commentaar van Statler en Waldorf (genoemd naar de New Yorkse hotels), heerlijk.

Muppet Babies

Vroeger, toen de Muppets nog Babies waren. Ook de Muppets zijn ooit jong geweest. Gek genoeg niet als echte poppen, maar als tekenfilm. Voorgekomen uit de film The Muppets take Manhattan, als droombeeld van Miss Piggy. Deze verhaaltjes zijn voor het kleinere publiek, minder satire in dit kinderdagverblijf. Als baby’s fantaseren de Muppets zich in andere werelden, waarbij ze hun vindingrijkheid nodig hebben om het verhaal tot een goed einde te brengen. In de eerste serie was Howie Mandel verantwoordelijk voor een aantal stemmen.

My Little Pony

Net als je denkt, waren alle kinderseries zo zoet en commercieel, dan zijn er gelukkig de My Little Ponies (inderdaad onder de M van My) om dit te bevestigen. Paardenmeisjes kochten en kamden de kleine speelgoedpaardjes alsof hun leven ervanaf hing. Diverse keren werden het speelgoed en de serie aangepast aan nieuwe generaties, met meer en minder succes. Er is zelfs een naam voor de echte fans: bronies (een combinatie van “bro” en “ponies”). De verhaaltjes in de tekenfilm zijn vergelijkbaar met die van de Troetelbeertjes.