Iedereen die mij een beetje kent weet hoe trots ik op Brabant en mijn eigen dorp ben. Maar daarbuiten zijn er ook plekken waar ik me thuis voel. En dat gevoel hangt dan samen met de sfeer, muziek en mensen die erbij horen. Het Ierse eiland is zo’n plek. Een voormalig Italiaans restaurant in Ouderkerk aan de Amstel ook. Bij vrienden thuis. Of het stadje Buren.
Het stadje van Anna van Buren, latere vrouw van Willem van Oranje, hebben wij leren kennen dankzij twee inwoners. De eerste keer was een avond die in het teken stond van warmte, ontmoeten en kaarslicht. Heb er ooit een heel stukje tekst over geschreven dat hier na te lezen is.
Wie zijn ze? Hij is een paar jaar geleden uitgeroepen tot de op twee-na-beste leraar van Nederland. Zij is een voormalig collega van mijn allerliefste. Inmiddels gepromoveerd tot hele lieve vrienden. Samen al mooie herinneringen gemaakt in openluchttheaters, tijdens een Kerstklokkenloop, in een Kever cabrio en… in Buren. Begin 2021 opperde zij het idee om met een gedichtenwedstrijd mee te doen. Georganiseerd in het teken van 625 jaar Buren Stad.
De uitdaging werd door hem en mij met beide beide handen aangenomen. Tegen elkaar mysterieus zwijgend over onze vorderingen en eindresultaten. Zelfs na inzending werd met geen woord gerept over onze insteek of eindresultaat.
Toen de organisatie de datum van prijsuitreiking bekend maakte, bleek er helaas al iets anders in mijn agenda te staan. Wel nog afgesproken dat hij de honneurs waar zou nemen en onze gezamenlijke speech voor zijn rekening zou nemen. Met een knipoog. Wereldvrede, eeuwig dank aan onze allerliefsten, mede mogelijk gemaakt door goudgele koele rakkers, dat niveau.
Op het moment van de prijsuitreiking bevond ik me een stuk noordelijker. Heerlijk een etappe Pieterpad gewandeld in stralende omstandigheden. Bijgepraat met één van mijn beste vrienden. Nauwelijks stilgestaan. Ook niet meer bij wat er 100 kilometer zuidelijker gebeurde.
In die namiddag werd ik gebeld. Twee enthousiastelingen aan de andere kant van de telefoonverbinding. Of ik even naar een filmpje wilde kijken. Een jurylid las het rapport van de vakjury op.
Verrassend. Qua zinsbouw, qua structuur. Het enige sonnet in de hele berg met inzendingen. Het heeft geen bezienswaardigheden, maar wel de essentie: Buren als een liefdevol stadje, dat je zou willen omarmen.
Je naam klinkt een deur dichtbij.
Vol ongeloof dacht ik eerst aan een goed uitgewerkt geintje. Tot ze met foto’s duidelijk maakten dat ik de eerste prijs en eeuwige roem had vergaard.
De eerste keer in mijn leven dat ik een eerste prijs heb gekregen met iets dat ik zelf heb gemaakt. Nog altijd zo trots als een pauw. Vereerd bovendien. En blij dat mijn gevoel herkend is. Dat gevoel dat een stad niet over stenen maar over mensen gaat. Over ontmoeten en verhalen. Mijn gedicht gaat over Buren, maar nog meer over hem en haar. En dat juist zij mijn prijs in ontvangst mochten nemen in mijn afwezigheid maakt het extra mooi.
Ik nodig jullie van harte uit om in de komende maanden het mooie stadje zelf te bezoeken en te ervaren. Je kan er een wandeling doen, waarbij je zijn en mijn gedicht kan bewonderen, maar nog veel meer moois. En je kan deel uitmaken van de publieksjury. Als je besluit om online te gaan stemmen, dan kan ik van harte aanbevelen: Tycho J. Tip (kinderen) en Hilco van der Kraats (volwassenen).
Maar wandelend langs zorgvuldig gekozen woorden kom je vast veel meer tegen… dus op naar Buren!
Je naam klinkt een deur dichtbij
Al kom ik van ver en ga ik weer naar huis
Ik vind in jou een stukje gastvrij thuis
Na aan het hart lig je mijIn je straatjes en steegjes kan ik dwalen
Maar je kloppend hart is niet van steen
Buren is mijn dierbaarste goed niet alleen
Mooie herinneringen en verhalenZien zon of kaarslicht in ontmoeten
De deur staat open, open armen
een warm welkom, blije snoetenEen blik, lach, knuffel en omarmen
Vrienden en nieuwe vrienden begroeten
Dat is jouw ware charme
