Weet je, tis nu bijna twee weken geleden dat onze jongste hond Dizzy zoek is. De hele omgeving afgezocht, niKX gevonden. Alle instanties (Amivedi, dierenambulance, dierenasiel, milieudienst, etcetc) weten ervan. Kansje dat ze nu nog ooit terugkomt is nihil en wordt met de dag kleiner.
En toch, toch blijf je stiekum hopen.
Haar moeder Fox, die altijd met haar samen sliep, is al twee weken bijzonder onrustig en?Ǭ†ook oma Pollie nog is stresseriger?Ǭ†dan anders.?Ǭ†Ook bij die twee zal het hopelijk slijten. Terwijl we allemaal nog hopen dat ze ineens voor de deur staat, of ?Ǭ¥s nachts?Ǭ†hoort blaffen. En dat hoor?Ǭ†je ook,?Ǭ†als het telkens weer de wind blijkt te zijn.
Waarom dan toch blijven hopen?
Omdat er niet zo gek veel dingen in de leven zijn die altijd vrolijk zijn, die altijd knuffelbaar zijn. Als je er bij stilstaat zijn er eigenlijk veel te weinig knuffelbare levende wezens in je leven. En dan is het zwaar klote als er 1 daarvan van jou afhankelijk is en nergens meer te vinden is. Dat je niet weet of ze nog leeft, of ze dood is. En dat je dan alleen maar mag hopen dat ze geen pijn heeft of heeft gehad.
En ik heb nog niet 1 traan gelaten.
Weet ik veel waarom niet. Terwijl ik toch echt mijn best heb gedaan. Vorige week een jarenoud project weer opgepakt. Mijn uitvaart, zoals die mag worden gedaan als ik op 10 januari 2077 gestorven ben. Geen minuut eerder, liever nog later, en toch ben ik er al jaren mee bezig. Gruwelijke tranentrekkers en de gedachte aan Dizzy brachten mij geen enkele traan.
Tot vandaag.
Vandaag kwam ik toevallig bij een fotootje uit op mijn pc. Zo hoop ik dat ze nu slaapt. Alhoewel het hier koud is, hoop ik dat op haar lijfje de zon schijnt. En natuurlijk haar oren overeind. Zo herinner ik me Dizzy… en zo zal ze altijd blijven.
?Ǭ†
?Ǭ†
We zijn niet altijd even vrolijk.
Maar…we zijn al wel een tijdje in je leven en knuffelen kunnen we ook.
Dus…als je een knuffel nodig hebt, dan bel maar!
Sterkte jullie!
Liefs uit Harderwijk