Hebben jullie komende vrijdag iets te doen? Ehm, nee. We zijn afgelopen weekend bij een ge-wel-di-ge Italiaan geweest. Tof. Hebben meteen die avond weer gereserveerd. Okee. Gaan jullie mee vrijdag? Prima. Het is in Ouderkerk aan de IJssel. Sorry, waar? Uurtje rijden, Ouderkerk aan de IJssel. Ooowkeee. Wij halen jullie op. Toppie.
Het is een zonnige vrijdag en we worden opgehaald. Op naar het noorden. Na een voorspoedige reis nemen we vol verwachting plaats op het zonnige terras. Uitkijkend over een bocht in de IJssel met een aperitiefje is het goed toeven. Tot onze grote reisleider besluit zich aan te melden. Op afstand zien we wat commotie. Het duurt wel lang, dat aanmelden.
Bij terugkomst aan ons tafeltje horen we dat de reservering niet goed opgenomen was. Maar het meisje in kwestie herkende onze roerganger. Wist zich de vorige vrijdag nog te herinneren inclusief de gemaakte reservering. Die dus niet in het systeem terecht is gekomen. Maar geen nood. Er is een tafeltje dat ze wel richting een toetje op het terras krijgt gepraat.
En zo nemen wij plaats in een vol en gezellig Italiaans restaurant. Met regelmaat klinkt er live muziek. De eigenaar achter de toetsen (is ook professioneel bassist en heeft zijn eigen televisieprogrammaatje) en zijn vrouw begeleid hem vocaal. We gaan voor de uitgebreide Italiaanse maaltijd… antipasti, primi piatti, secondi piatti met cotorni en tot slot de dolci. Want – zo wordt ons verzekerd door de ervaringsdeskundige – de tiramisu hier is de lekkerste ooit. Alleen daarom al moeten we hier naartoe.
Al bij de primi piatti komt onze serveerster zich verontschuldigen. Niet alle gerechten zijn meer op voorraad. Met een glimlach kiezen we iets anders lekkers. Zo ook bij de secondi piatti. De vongole waren op, dan maar mosselen. Het maakt allemaal niet uit, als er maar tiramisu is, zo gniffelen we met z’n vieren.
Het is ongeveer dan dat we doorkrijgen dat het de laatste dag voor de vakantie is. De familie trakteert haar leden, keuken en bediening met kadootjes. Middenin de zaak. Op een grote tafel. Met kleine toespraakjes. Een proost hier en daar.
Wat ons doet denken aan limoncello. Of we daar een glaasje van mogen bestellen. Bestellen kan, maar in de fles zit nog anderhalf glaasje. De fles wordt symbolisch uitgeknepen. En nee, in geen geval gaan we hiervoor betalen, verontschuldigd de bediening zich.
Alles even heerlijk. Onze buikjes zijn tot buiken verworden. Van dat wat ze hebben, hebben we alles gekregen. Morgen is het vakantie, alles moet op. Maar er is altijd ruimte voor tiramisu. Vol overgave bestelt onze grote reisleider viermaal tiramisu. Ehm… die is op… een ander tafeltje had de laatste porties besteld. En inderdaad… het wordt al leger om ons heen, merken we nu.
Maar dat laat de uitbater Giovanni niet gebeuren. Hij vraagt zijn zoon een karretje bij ons tafeltje neer te zetten. Zelf zet hij zijn vingers op de zwart en witte toetsen. Op de klanken van Paolo Conte’s Gelato a limon zingt hij wat we zien. Mascarpone, suiker, amaretto, eieren, espresso en lange vingers… zijn zoon maakt voor onze ogen tiramisu.
Hebben we vaker onze tweede of derde keus gegeten? Hebben we vaker gehoord dat iets niet beschikbaar was? Ooit meer verhalen aan een avond over gehouden? Kan het Italiaanser in Nederland? Hebben we ooit lekkerdere tiramisu op? Geen idee. Casa Caminita bestaat niet meer, behalve in harten en verhalen. Ons app-groepje heet niet voor niets nog altijd Allez iz op…
